Van Johannesburg naar Lesotho

Dag 1, of eigenlijk dag / nacht 0. Maandag alles klaar, zijn we toch even o de bank in slaap gevallen. Best gelopen, uurte meegepikt. Toen ik wakker werd had ik een app, dat het drama was op Schiphol, mensen die 6 uur voor de security hadden gestaan, vlucht gemist. Zooo, dan maakt je hart een sprongetje. Shit, gaat toch niet gebeuren, gaan we, na 2 jaar wachten, haal je je vlucht niet, op een gewone doordeweekse dinsdag. Toch nog maar wat eerder weg dan. Nou, ik kan je zeggen, ik heb ieder uur op de klok gezien. Veel scenario’s hebben mn heersens gepasseerd, wat als…. Waarom hebben we niet… Tja, wat heeft het voor zin, we moeten zien hoe het loopt. 5 voor 5 was ik er klaar mee, opstaan en de dag laten gebeuren. Rond half 7 waren we op Schiphol. Het zat niet in mn nacht scenario’s, maar iets over half 8 zaten we bij Starbucks aan de koffie. Hoe blij kun je zijn? Had ik beter gewoon lekker kunnen slapen vannacht. Gelukkig een vlucht van 10,5 uur, pik ik vast nog wel wat terug. Prima vlucht, 21.30 uur geland. Hier weer even terug in Covid tijd, mondkapje op, inentingbewijs en temperaturen, alles goed en door. 22.30 uur waren we in ons hotel voor 1 nacht, vlak onder de rook van de luchthaven en dat hoorde je ook goed, zo af en toe. Maar, top geslapen, waren we aan toe. Na het ontbijt werden we opgehaald door Britz, het autoverhuurbedrijf, waar we onze Nissan Xtrail op konden halen. Na een scala aan papierwerk en uitleg, konden we om half 11 op pad. Het was vooral een reisdag, 325 km naar Bethlehem, een mooie route langs een vooral dor, glooiend landschap, met groene bomen ertussen. De eerste struisvogels en herten zijn gespot. Toen we voorbij Bethlehem waren kwamen we dichter in de buurt van Lesotho, de omgeving werd bergachtiger en groener. We overnachten in Uitzicht Game Lodge, in de middle of knowwere. Dat heeft voor- en nadelen. Heerlijk rustig, fantastisch uitzicht, maar geen telefonisch bereik. Dat geeft niets, tot blijkt dat de gate to the lodge dicht zit en we niemand kunnen bereiken. We hebben getoeterd, langs het hek gelopen, toch even roaming aangezet, sms gestuurd naar onze reisaanbiede (Ruud had toch 1 streepje), wat het was, geen idee. Opeens schoof het hek open. Wij snel in de auto, door het hek rijden. WTF gaat dat hek dicht, terwijl wij nog halverwege zijn. Heb je weleens heel verbluft gekeken, naar een groen hek dat naar je toekomt? Ik nu wel… Boem, zo tegen de auto aan. Daarna schoof hij weer open. Geinige ontvangst, dame zwaaide ons vriendelijk tegemoet. Bleek een hele groene streep op de auto te zitten, verder gelukkig geen schade. Of wij soms door de poort gereden waren, terwijl die nog dicht was?? Daar heb ik maar niets op gezegd. Gelukkig konden ze het met poetsen weer oplossen, klaar. Biertje in de zon, met schitterend uitzicht over de bergen van Lesotho. Geweldig. ’s Avonds springbokpie bij het eten, we zijn echt in Afrika. We slapen in de honeymoonsweet, nou, weinig romantisch deze avond. Het is zo koud buiten, en dus ook binnen, we zitten met een dikke trui aan in bed. Wel heerlijk geslapen, in alle rust, onder 3 dekens en een fleeslaken, zolang je daaronder bleef, top. Wakker worden van de vogeltjes en de zon in je kamer. En de zonmaakte het ook weer lekker buiten, zelfs alweer buiten kunnen ontbijten, met uitzicht over het schitterende dal. Rond half 10 vertrokken, terug naar het stadje Fouriesburg. Tijd voor wat boodschappen, pinnen, SA simkaart en gelijk tanken. Op naar Lesotho, waar we een klein half uurtje later aankwamen. Eerst SA uitstempelen, iets doorrijden, bij Lesotho inentingen laten zien, temperatuur meten, paspoort stempelen en wegenbelasting betalen. We zijn binnen. Heel andere vergezichten, glooiende bergen, veel groen. Terug in de tijd, kleding wassen in de rivier, water halen bij de put met ezeltjes, koeien “uitlaten” langs de kant van de weg. Mensen lijken hier rijker dan in ZA, meeste hebben een stenen huisje, weinig golfplaten hutjes. In Lesotho mag je max. 50 km rijden, dus goed tijd om rond te kijken. Ons doel was, Tsehlanyane National Park, Maliba Lodge. Hier waren we om 13.00 uur. Best een luxe lodge, met 2 terrassen, stoelen, ligbedden, alleen was er nu geen zon meer. Dus, na wat rondkijken bij het restaurant op het terras gaan zitten, in de zon, fantastisch uitzicht. Ook nog even een stukej gelopen, maar einde middag voel je het koud worden. ’s Avonds na het eten komen we terug in onze lodge, staat de open haar toch al heerlijk te branden. Dit is veel beter, dan met een dikke trui aan, in bed gaan zitten. Heerlijke dvrad, net vakantie. Avond relaxt, bij de haard gezeten. Heerlijk geslapen, we hebben zelfs een elektrische deken, nog nooit mee geslapen, heerlijk warm en die ervaring had ik niet aan zien komen. 8 uur liep de wekker af. Ik schoof de gordijnen open en wat zit daar, een mega spin, met van die lange harige poten… Woooow, toch maar even de koffers dicht gedaan en de schoonmaakster gevraagd of dit vaak voorkomt. Die schrok zelf ook en kwam met een hulptroep aan, met een bezem, als wapen. Phoe, ook goedemorgen. Vandaag weer heerlijk buiten ontbeten, in de zon en daarna koffie op ons eigen terras, met uitzicht op de bijzondere, glooiende, mosachtige bergen. Dit is ultiem genieten. Wat een plek. Vandaag hebben we een autoloze vrijdag. We hebben een walking trail, naar de waterval gedaan. Heel veel klimmen en klauteren, geen waterval gezien. Wel 1 gevoeld op mn voorhoofd. Wel wilde paarden gespot en 6x de rivier overgestoken, van rots tot rots, dus water zat. Vanavond nog een avondje, lekker warm, bij de haard. Morgen verlaten we het mooie Lesotho weer, om terug te gaan naar ZA.

Relaxt safari rondje Zuidelijk Afrika

In augustus 2019 is het eerste contact geweest over een mooie relaxte individuele rondreis Zuidelijk-Afrika. Na 3x uitstellen van deze reis, vliegen we dinsdag in een kleine 11 uur naar Johannesburg, Zuid-Afrika.

Als alles goed verloopt zal daar een chauffeur op ons staan wachten, op het vliegveld, om ons naar een overnachtingshotel te brengen. Woensdagochtend worden we dan weer rond 9 uur opgehaald, om onze Toyota Rav4 op te halen, die ons deze reis op alle locaties zal moeten brengen.

Woensdag start het echte avontuur, een rit van 325 km naar Bethlehem, net voor de grens met Lesotho. Het is te hopen dat daar een warm kribje voor ons klaarstaat. De winter staat voor de deur, de nachten zijn koud, rond de 0 graden in Bethlehem (en vandaag was de eerste sneeuw gevallen in Lesotho). Ik heb mn sjaal ingepakt, moeten zeker niet verkouden worden, mogen we de grens niet over met onze, al ingevulde, gezondheidsverklaring. Toestanden allemaal...

Donderdag, na het ontbijt, hopen we dan de grens over te komen, naar Lesotho. Een klein, bergachtig land, met de hoogste bergen van Zuidelijk Afrika. En tussen die bergen verblijven wij dan 2 nachten.

We gaan het meemaken, wie niets onderneemt, maakt ook niets mee...

Tot horens, Ruud en Anita

Van Selous Game Reserve tot Stone Town

Donderdag 22 februari, best geslapen, de stroom was aangebleven vannacht, geen gekke beesten gehoord. Deze ochtend bushwalk met bushman en 2 masai. Tja, wat zal ik er van zeggen. Als bushman verteld dat hij met as ingesmeerd is, zodat de beesten hem niet ruiken, als hij gaat jagen, vind ik dat wel interessant. Maar, als hij over de genezende werking van planten gaat praten, die bij ons niet voorkomen, ben je me snel kwijt. Aan het eind van de walk werd er nog een vuurtje gemaakt van olifantenpoep, wat ook nog gerookt kon worden en toen was het mooi geweest. Het is best lekker zwembadweer, laat bushman zich ook maar ff gaan afspoelen. Nog paar uurtjes zwembad, lunchen en daarna inpakken. Terug naar Zanzibar. Eerst nog wat troubles met de barrekening, ze schrijven hier met een vork. Maar goed dat we vroeg begonnen zijn met afrekenen, je zult je vliegtuig missen. Om 15.00 uur de jeep in, ons vliegruig zal 15.30 uur vertrekken. Helaas was hij toen nog niet geland en om 16.00 uur ook nog niet. Nee, over een kwartier is hij er. Ok, dat klopte aardig. Niets moeilijk gedoe met inchecken, de chauffeur had een lijst, zeg ff wie je bent, check, instappen. Dit x zaten we vol, 12 personen gingen mee naar Zanzibar, maar daar waren we de enige die naar Paradise Beach gingen, privé transfer. Deze kant van het eiland lijkt “rijker / netter”, meer stenen huisjes, veel plantages, weer mooi om te zien allemaal. Zo’n 3 kwartier later waren we er. Stukje groter dan Reef & Beach, weer kamer met uitzicht op zee / Jetty bar. Alles neer gegooid, eerst naar de poolbar. Ff bijkomen, douchen en alweer tijd voor het diner. Na 1 hap wisten we het, dit smaakt beter dan aan “de overkant”. Heerlijk gegeten en nagetafeld met een jammie jammie op ons terras. We houden het hier wel 4 nachten vol.

Vrijdag 23 februari, prima geslapen, wel weer ff wennen aan het airco geluid, rond 8 uur wakker. Dit was een echte DVRAD. Ontbijt, liggen op een strandbedje bij zee, koffie in de jettybar, liggen, lunchen, liggen, biertje, liggen enz. tot uurtje of half 7, daarna zitten, voor de afwisseling, met een moijito. ’s Avonds weekend ingeluid met een potje pesten in de jettybar. Prima dag!

Zaterdag 24 februari was eigenlijk een beetje identiek als gisteren. We hadden dezelfde ligbedjes, hetzelfde tafeltje waar we aan aten en gingen ’s morgens koffie drinken, op de jettybar. Dat terwijl die koffie niet eens lekker was. Maar, een beetje ritme is goed. Verschil was, we hebben vanochtend nog gezwommen in het, heerlijke, zwembad en zijn vanavond, voor het eten, al een borrel wezen drinken in de jettybar, genoten van de zonsondergang en de (harde) muziek van de locals. Wat een heerlijkheid, samen buiten kunnen leven met elkaar, zonder “gezeik”. Zet jij je muziek nu ff hard, zet ik die van ons toch ff uit.

Zondag 25 februari idem, niks meer en niks minder.

Maandag 26 februari, jeetje, we moeten in beweging komen. Aankleden ipv gelijk in je bikini schieten, ontbijten en daarna inpakken. Allememachies wat een lucht komt er van die stapel vuile kleding af, bushlucht. Alles even goed uitgeschut. Dat we geen verstekelingen mee nemen naar Nederland. Het lijkt toch altijd dat we terug veel meer zooi hebben dan heen, maar het kan ook dat dat komt omdat onze jassen (die hebben we nog ff echt niet nodig) en wandelschoenen in de koffer gaan. Check, klaar, voor de laatste x over de pier naar de jettybar, nog ff een bakkie, voordat we op transfer gaan naar Stonetown. Daar kwamen we rond half 12 aan. De taxi stopte op een parkeerplek, alles mee, door kronkel steegjes. Ik dacht, dit vinden we samen nooit meer terug. We kwamen uit bij een monumentaal pand, in het oude centrum van Stonetown, waar een masai het hek opende, naar een binnenplaatsje. Kleine nette kamer op de benedenverdieping. Alles neergegooid en toen begon de kruip door, sluipdoor route. De Masai liep een stukje met ons mee. Eerst ff pinnen, daarna samen verder. Leuke smalle straatjes met veelal toeristenwinkeltjes, waar uiteraard iedereen hetzelfde probeert te verkopen en vraagt of je komt kijken. Aardige mensen, als je nee dank je, zegt, blijven ze niet doorzeuren. Voelde me wel wat naakt in mn korte broek met shirtje. Hier voornamelijk moslims, met lange (zwarte) jurken. We kwamen uit in de haven, waar een kerel stond die riep, he your from Paradise Beach, you know me, from the reception. Nou, komt me in de veste verte niet bekend voor… Of we een excursie met hem wilde doen, hij had nl 2 banen. Paradise betaalde zo weinig. Nou nee jho, we lopen nog even wat. Hij bracht ons wel naar de rooftop van hotel Mare Mare, had ik over gelezen. Fooitje voor hem, bedankt. Ruud en ik kijken elkaar aan, ken jij hem? Nooit gezien. Toen zagen we dat we onze bandjes nog om hadden. Hij had gegokt, ach we hadden Mare Mare gevonden. Lekkere Safari op het dak met uitzicht op… tja, golfplaten daken. Het blijft Afrika. Ook even hapje gegeten en daarna nog wat straatjes onderzocht en op het strand gekeken. Het lijkt of je dan heel ver “van huis” bent, maar beetje logisch denken en je staat zo weer bij je hotel. Even bijkomen van alle belevenissen en dan door voor de zonsondergang, die konden we nog niet eerder in zee zien zakken. Mooi plekje gevonden bij de Travelersbar Zanzibar, (nog) in de zon, gelijk aan het strand. Biertje erbij, zakken maar met die bol. Het was een plaatjes, met Dhow (Zanzibarse zeilboot) op de voorgrond, oranje zon erachter, genieten. Daarna snel donker. Hier ook even hapje gegeten en toen, de weg zoeken in het donker. Toch anders. We vroegen het de bewaker van het Hilton, wisten dat we in de buurt waren, die was zelfs zo aardig om met ons mee te lopen. Geweldig toch. Heb me geen moment onveilig gevoeld in deze steegjes. Masai zat buiten, hek open en wij konden met onze net gescoorde cola, met een lekkere jammie jammie, in de tuin zitten, de rest van de avond. Heerlijk om gewoon 24 uur buiten te kunnen zijn. Hoewel, binnen, met de airco op 26 ook heerlijk is.

Dinsdag 27 februari goed geslapen. Hier midden in de stad, word je toch door andere dingen gewekt, dan in Paradise, keukengeluiden, goed bericht, ontbijt is in de maak. Maar ook timmeren en motoren en het ochtendgebed in de moskee. Rustig wakker worden en daarna op de buitenplaats ontbijten, onder de parasol. De zon is nl ook al ontwaakt. Deze ochtend stond in het teken van de foodmarket. We moesten wel ff zoeken, om door al die steegjes er te komen, maar verderop konden we op de geur afgaan. Wat een ranzige lucht hangt hier. Maar dan ben je ook ergens. Zag weinig toeristen, uit respect dus toch maar even een sarong om mn schouders geslagen, het is tenslotte ook hartstikke koud hier. Even overal doorheen gelopen van kruiden tot vleesmarkt, grote stukken vlees die aan haken hangen, lekker hoor, met gratis vlieg erbij. En natuurlijk de vismarkt. Het blijft mooi om te zien hoe de handel hier bedreven wordt. Maar, beter voor ons om hier niets te eten. Op de terugweg een cappuccino met uitzicht over zee, met een windje, onder een grote boom. Genieten. Even omkleden bij ons hotel. Nog even een uurtje zee meepikken. Was te heet om op het strand te liggen, maar de zee was heerlijk. Hield de spullen goed in de gaten, het leek vloed te worden. Net toen ik bezig was alles wat weg te trekken, bij zee vandaan, bleek de ferry langs te komen en hadden we een mini tsunami. Ik dacht eerst nog wtf, hoe kan die vloed nou zo snel opkomen, kon de belangrijke dingen nog net op tijd pakken. Maar, Ruud zn slippers dreven al weg, handdoeken zeiknat, vol zand, door de golfslag van de ferry, haha, wat een toestand. Tja, daar sta je dan, en nu? Nog maar even de zee in om alles ff uit te spoelen, maar niet te lang. Worden we de laatste middag nog ff kreeftrood, beter van niet. Terug naar het hotel, alles ff buiten drogen, de halve binnenplaats hing vol met onze natte zooi, wij ff opfrissen, mooie dag. ’s Avonds weer genieten van de zonsondergang bij Travelerscafe aan zee, komt er gewoon nog even, in de verte, een school Walvissen langs zwemmen. Helaas geen starten boven water, maar wel veel ruggen, check! Nog hapje eten en toen terug wandelen naar ons hotel. Afscheid van vriendelijk Stonetown. Wij op de binnenplaats nog een jammie jammie, voordat we echt moesten gaan inpakken en aankleden voor de terugreis. Nog uurtje over om buiten te zitten. Zit de voordeur al dicht en trek ik hem, als we buiten staan ook dicht, maar die kan vanaf buiten niet open, k.t, waar is Mozes (de Masai), nergens te vinden. Roepen, op de deur kloppen. Dan komt er een local vragen over de muur heen, of alles goed is? Hij klimt over de muur, lekker inbraakbestendig en roept ook. Shit, lekker dan, komt de taxi zo, staat onze bagage, wel lekker veilig, nog binnen. Opeens, uit een donker hoekje, gewoon op de binnenplaats, ontwaakt Mozes. Tja, je ziet hem inderdaad niet in het donker, alleen zn rode jurk. Gelukkig, local weer uitgelaten, deur open, rust wedergekeerd. 23.00 uur worden we opgehaald. Weer ff kruip door, sluip door, naar de parkeerplaats en binnen een half uur staan we op Zanzibar Airport. Wat denk je? Vliegveld nog niet open, om 12 uur pas. Haha… of we maar ff buiten willen wachten. Nou is dat qua weer geen probleem, maar, waarom zijn we dan al hier? Eenmaal 12 uur gaat “het feest” beginnen. Het was bloed verziekend heet binnen, zweet gutste uit iedere porie en het duurde mega lang. Onze koffer op de enorme analoge weegschaal en daarna op een bagage karretje, verder naar het vliegtuig. Prima vlucht, alleen op schiphol problemen met de bagage. Lag aan Schiphol, niet aan KLM, maar die mochten het natuurlijk wel oplossen met hun klanten. Wat worden mensen dan “beesten” zeg, als het even niet mee zit. Wij hadden uiteindelijk na anderhalf uur beide koffers en konden zo de trein in. Enige “dingetje” was nog de Peugeot, die bij het station in Bodegraven op ons stond te wachten. Die deed het ff niet meer, die had het iets te koud gehad. Nou, we gaan hem proberen aan te duwen, lees; Ruud duwt en ik geef gas, als hij het zegt. Na 2x, beng…. Pruttel pruttel, we kunnen naar huis. Wel zo lekker, het voelt hier toch iets wat koud, van + 32 naar – 6 ofzo… tja!

Het was weer een fantastische belevenis allemaal… een mooie “studiereis”.

Hakuna Matata!

3 nachten Selous Game Reserve

Maandag 19 februari kun je goed zien dat we gisteren sealife hebben gespot, mooi rood ruggetje opgelopen. Aandenken aan deze mooie plek op aarde. We blijken toch niet de vroege ochtendvlucht te hebben naar Selous, maar de middagvlucht. We doen dus nog maar een ochtendje rustig aan. We worden om 11.45 uur opgehaald. Dus nog maar een bakkie op de Jettybar, met dat schitterende uitzicht bij eb, 50 tinten blauw, woow. Tassen zijn gepakt. We mogen 15 kilo p.p. meenemen. Keuzes, keuzes, geen badlakens, maar fotocamera, geen schoon ondergoed, maar laptop, dat zal dan een keuze kunnen zijn natuurlijk. We denken onder de 15 kilo te zitten, maar blijft gokken. Rest van de bagage wordt weggebracht naar onze volgende bestemming op Zanzibar. Netjes op tijd vertrokken met de auto, met nog een gezin, naar het vliegveld. Nu zien we pas echt dat we in Afrika zijn. Vrouwen in kleurrijke kleding, maar ook een grote bende met hutjes langs de weg en corrupte politie, die bij aanhouding wat geld toegestopt krijgt en we mogen weer door. Net of we al een excursie aan het doen zijn. Ruim een uur later werden we op Domestic afgeleverd. Binnen een uur vliegen, maar nog niemand aan de balie van Tropical Air, the dream of Zanzibar. Al snel kwam er iemand om ons van tickets te voorzien. Bagage inleveren? Nee, mag je meenemen, ok? Het is niet zo dat er 2.05 uur op je ticket staat en dat je dan ook weggaat. Nee, uurtje of 14.03 uur werden we omgeroepen, mochten we met zn 8en in een busje om 100 meter verder uit te stappen, bij een tja, vliegtuig. 1 ding is zeker, deze is niet in 2017 ofzo gebouwd. Niemand die verder op je bagage let, wat nou 15 kilo? Maar, we hebben lekker de ruimte, iedereen aan een raampje. Bagage konden we achterin, achter een zijltje, kwijt. Piloot kwam aan boord, daar zit een zwemvest, hou je gordel vast en verdere uitleg, zie kaart. We gaan. Het was zo’n 50 minuten vliegen naar Selous Game Reserve en dat was gewoon gaaf. Eerst over zee, nu zie je pas echt blauw blauw blauw, en daarna over land. Ze hebben hier heul heul heul veul bomen. Beetje door de wolken, dan hield de piloot het dashboard vast, tja, goed oud spul, omdat we wat gingen shaken. Maar over het algemeen, niets te klagen. Beetje of je in zo’n oude James Bond zit, met gebrom van een vliegtuig, maar toch net of het nep is. De landing ging prima, gelijk naast de landingsbaan stonden ze ons alle 8 al op te wachten. Bagage inleveren, wij door, voor de bootsafari. Gloeiende, dit is echt stop….. en door. Het was uurtje of half 4, bloed verziekend heet, gelukkig smeer en hoedje bij ons, zitten en varen. Krokodillen, nijlpaarden, wat aapjes en vogels gespot. Niet geweldig, maar wel leuk. Door voor een wandeling door een dorpje o.a. een schooltje bezocht. Leuk, maar ik heb toch altijd het idee blank komt “zwart” bekijken, maar de dorpskinderen waren laaiend enthousiast. Een wilde me echt ff aanraken en andere vonden foto’s van zichzelf mega interessant. Ik voelde opeens een hele hete druppel, bleek mijn eigen zweet. Was blij dat we naar het park gingen, dacht aan een ijskoud biertje. Maar dat ijskoud is zoiezo een dingetje hier. We zitten nu 3 nachten in Africa Safari Camp in Selous Game Reserve. We hebben een leuk lemen huisje, met rieten dak, ja, waar alles gewoon doorheen kan komen, we hadden al een gekko en een spin gespot binnen. Vandaar weer een hemelbed met klamboe. Heerlijke douche, zet maar op koud water, dan is het nog warm zat. Na het eten een jammie jammie, stiekem mee gesmokkeld, bij ons hutje en genieten van de rust en de natuurlijke geluiden, heerlijk. 10 uur is het stil in dit park, best, morgen om 6 uur ontbijt.

Dinsdag 20 februari liep dus de wekker af om 5.40 uur. Beetje onrustige nacht, ff wennen. Om 12 uur ’s nachts gaat de stroom eraf, dus geen waaier meer (airco is er al niet), dat is best ff soort van warm, maar het is dan ook helemaal stil, uitgezonderd de nachtelijke oerwoud geluiden, heel mooi. 4 uur gaat de stroom dan weer aan, maar dat hoor je natuurlijk, de waaier gaat weer aan. Hup, onder het laken, koud. 6 uur ontbijt en half 7 in de open jeep, met nog 2 dames, een chauffeur en een gids. Wat een dag, we hebben al heel wat gamedrives gedaan in verschillende parken, dit is de eerste waar je overal mag komen, ook van de paden af, geweldig, helemaal door elkaar gehobbeld, morgen spierpijn. Maar, anders hadden we zeker die catch of the day, een krokodil met zn prooi, een baby zebraatje, niet gezien. Hij die mee sleurde het water in om daar, onder water, te verstoppen. Hij had nu nog geen honger. Geweldig om te zien. En ook die geile mannetjes leeuw niet, die in een kwartier, dat wij daar stonden, al 3x zijn wijfje had genaaid. En dat voor beesten, die de hele dag slapen, omdat ze ’s nachts jagen. Het was een geweldige dag, heel veel wild gespot, van apen tot nijlpaarden. Helaas geen olifanten. Doordat dit zo’n uitgestrekt park is, zijn die moeilijk te vinden. Maar, dan weer wel, voor het eerst, wilde honden gespot. Ook heel veel giraffen, mijn favorieten, immense beesten, zeker als je er pal naast staat. We waren rond de 17.00 uur terug in ons camp, best heftig, ruim 10 uur gamedriven, met koffie- en lunchpauze. Ik ben aan 1 kant behoorlijk verkeurd, Ruud aan de andere kant. Zonnetje deed het goed. Terug op het camp, eerst tijd voor een Safari (biertje), na deze dag safari. Morgen hebben we een rustdag, tja, het blijft vakantie natuurlijk. We hebben even geregeld dat we 9 uur kunnen ontbijten. Dat is hier eigenlijk van 6-8 uur, noem dat maar rustdag!

Woensdag 21 februari, best goed geslapen, behalve ff toen er vannacht een “zeer zeldzame” e eh vogel (denken we), zich bij ons huisje had neergestreken, die heel hard, e eh riep. Dat Ruud hem met zaklamp signalen vroeg weg te gaan. Het lichtsignaal is goed ontvangen, hij heeft ons daarna met rust gelaten. Uurtje of 8 wakker, rustig aan aankleden en even ontbijten, koffie drinken, rondje park lopen en aan het zwembad zitten, na een koele (ja ja, beter dan de zee) duik. Klinkt relaxt en dat is het ook.

Hakuna Matata!

4 nachten Zanzibar, Jambiani

Woensdagmiddag 14 februari, jaaah, brooddoosjes zijn leeg. Vandaag lunchen we thuis en daarna inpakken. Je kunt het “stomste” stukje van op vakantie gaan, maar vast gehad hebben. Let’s go and see the world.
Donderdag 15 februari loopt om 7.30 uur de wekker af. We hebben om 8.30 uur afgesproken met, de beste stewardess die we ons kunnen wensen, Marleen, bij het station in Bodegraven. Laten we onze auto daar staan, voor de terugweg. Nu kunnen we verder met Marleen meerijden naar Schiphol. Druk op de weg, maar nog ruim op tijd, na alle controles, voor een bakkie bij Starbucks, daar begint een vakantie toch pas echt. Opeens bedachten we ons nog iets, wat eigenlijk bij iedere vakantie via Schiphol hoort, we moeten nog jammie jammie halen, voor de zwoele zomeravonden, check! Door naar de gate. Helaas vertrokken we een half uur te laat, maar goede bericht, Marleen was wel “onze stewardess, in de wijk. Ze heeft haar best gedaan om ons met zn tweetjes o 3 stoelen te zetten, maar de man die naast ons zat was niet zomaar over te halen, voor een andere plek. Uiteindelijk toch gelukt. Heerlijk, ruimte en kunnen gaan staan, als je dat ff wilt, ik hou ervan. Wat zijn we weer verwend deze vlucht, met allerlei extra’s, gezellige praatjes en zelfs een picknickzakje voor tijdens de tussenstop op Nairobi. Die 7,5 uur vliegen zijn om “gevlogen”. Afscheid genomen van Marleen, die mocht in Kenia blijven, wij dik 2 uur wachten en daarna door met Kenya Airways, the pride of Africa, voor een vlucht van nog een uur, naar Zanzibar. We moesten nog wel door de handbagage check, tja, of je je er nou veilig door gaat voelen? Fles jammie jammie hoefde ze niet te zien, zeker taks free? Je hebt wel 2 kleine flesjes water, die moeten eruit, ok. Die andere 2 en de 2 blikjes cola, uit ons picknickpakket, waren dan weer blijkbaar geen probleem. Dat geeft de burger moed. Lekker consequent. We vlogen nog een uur door naar Zanzibar, waar we rond 1 uur ’s nachts lande (lokale tijd, 2 uur tijdsverschil). Gelukkig kregen we nog wat te eten aan boord, daar waren we om die tijd wel aan toe. Om hier het land in te komen wordt je nog wel even goed “bekeken”. Visum hadden we al geregeld, maar gezicht en vingerafdrukken horde er nog bij. Nu afwachten of onze bagage ook meegekomen is, tot Zanzibar. Niks wachten tot de band gaat lopen. De mannen brengen hier de koffers gewoon 1 voor 1 handmatig naar binnen. We konden net onder het gordijntje door kijken en zagen za al staan, mooi. Toen dor naar, zal er iemand zijn om ons op te halen? Veel “mannetjes” met bordjes en ja hoor, Reef & Beach stond er ook bij, privé transfer. Het was nog net zo lang rijden naar ons resort, als het vliegen van Kenia naar Zanzibar en nee, ze doen hier niet aan straatverlichting. Alles soepel verlopen en we kwamen uit in een mooi paradijsje, zagen we zelfs in het donker. Alles was al dicht om half 3, geen nachtbrakers hier. We hebben een strandhuisje met een hemelbed, met klamboe. Toch lastig al die lappen stof om je bed. Eerst een gevecht om de ingang te vinden, maar ook als je eenmaal ligt en je ziet dat je water en labello nog aan de andere kant staan, om nou iedere keer weer die uitgang te zoeken. Gelukkig is het bed breed genoeg, dat kan gewoon mee het bed in. Wekker zetten, nog even douchen en slapen, heerlijk…
Vrijdag 16 februari, voor de wekker wakker, van het zonnetje. Daar wordt ik graag door gewekt. Het uitzicht is felblauwe zee en het ontbijt, Afrikaans prima. Lekker met een fruitje en koppie thee in de tropische tuin. Dit gaat wel een paar dagen lukken zo. Bij ons strandhuisje zitten privé ligbedjes, nou, die hebben we goed gebruikt vandaag. We hebben “helemaal niets’ gedaan. Behalve dan eten en drinken, uiteraard. Dat eten is nog wel een “dingetje”, daar gaat “je bek” goed van in brand staan.
Zaterdag 17 februari bietje last van mn stomach, alles wat er voorzichtig in ging, kwam er vrij snel ook weer uit. Na het ontbijt snel terug gelopen naar het huisje, wat voel je je dan ongelukkig als de housekeeping bezig is je eigenlijk de pot vol wil kotsen. Beetje op mn strandbedje geslapen, dicht bij het huisje. De pot goed gezien vandaag. ’s Middags toen het weer vloed was, toch even de zee in gegaan. Zooooo, die is gewoon heet. Niks om af te koelen. Bizar, in de zon opdrogen was nog koeler. Beetje jammer, dat ik ook daar over de rand van de jetty hing. Het was niet mijn dag. Even bij de receptie pillen geschoord om de stop erop te zetten, goed spul. Terug op het bedje kwam er een “kudde” Red Columbus aapjes langs, super leuk. Wild gespot en we zijn nog niet eens in het wildpark. Zijn er nog maar zo’n 2000 van en komen alleen en Zanzibar voor en wij hebben ze gezien. Hoe verwend…..
Zondag 18 februari hadden we overstroming in de kamer, nee, niet van de regen, maar we hadden wat stekkers uitgetrokken om onze apparaten op te laden. Nu bleek dat we een koelkast hebben, hadden we geen idee van. Lekker handig, wel een keer goed ontdooit nu en wij gelijk goed wakker. Na het ontbijt een “wandeling” gemaakt over de Indische Oceaan. Bij Eb kun je heel ver lopen en zeedieren spotten. Wat verderop de duikbril gepakt, alle spullen aan een rechtopstaande stok gehangen en ff stukje zwemmen en het kraakheldere water. Om deze tijd is het water een stuk aangenamer dan in de middag. Na zo’n anderhalf uur waren we weer terug en was het 12 uur geweest, weer ouderwets aan de Serengeti (bier). Het gaat weer top met me. ’s Middags lekker relaxt op onze bedjes. Ik denk dat ze al beginnen te vormen naar ons lichaam, zoveel uur hebben we daarop doorgebracht deze 3 dagen. Morgenvroeg worden we opgehaald om naar Selous National Park te gaan, heel andere manier van relaxen.

Hakuna Matata!

Weekje Sicilie

Zondag 2 juli was het weer tijd om de koffer in te pakken, wat net aan lukte. 15 kilo samen en dan ook nog een fles Bacardi erin, was toch wat puzzelen. Maar dat kunnen we, alles mee, wat we wilde, met uitwijk naar de handbagage.

Maandag 3 juli konden we heerlijk rustig doen, we vliegen pas om half 5 ’s middags. Eerst nog bakkie thuis buiten in de tuin. Hoe lekker om vast in de stemming te komen. Met de trein van Bodegraven naar Schiphol, liep soepel. Gelijk bagage drop en controle, liep snel en soepel. Lunchtijd. Vaak zijn we hier achterlijk vroeg, nu is het een mooie tijd voor een broodje en een sappie, springbok rosé. Waar we de vorige vakantie mee geëindigd zijn, gaan we nu mee beginnen. Zelfs nog even tijdje op een terras buiten gezeten, wist niet eens dat dat kan op Schiphol. Niks mis mee, goed toeven, met uitzicht op de vliegtuigen (van KLM). Wij vliegen vandaag met Transavia. Alles verliep soepel en we hadden weer geluk, met zn tweetjes, 3 stoelen, lekker de ruimte, en op tijd vertrokken. We landen zelfs te vroeg in Catania, Sicilië. Maar die gewonnen tijd waren we snel weer kwijt bij het ophalen van de auto. We hadden nog geluk, het nummer stond op 11 en wij trokken 19, met een uur wachttijd. Best snel, 8 klanten in een uur helpen. Ik wil niet weten tot hoe laat die mensen met nummers achterin de 30 er gestaan hebben. Na wat zoeken vonden we ook onze auto voor deze week nog, een Citroën C1, best autootje. Ruud mocht rijden, ik zag geen hand voor ogen, het is hier om 21.00 uur al stik donker. Nog zo’n 5 kwartier tijden volgens onze Tommy en die heeft ons feilloos door bochtige bergweggetjes en dalen geleid. Uurtje of kwart over 10 waren we eindelijk bij onze Agriturismo, midden in de vallei, bij de Etna. Mama Maria en Alexandra waren blij dat we er waren, zeker ook omdat zij nog moesten werken tot wij naar onze kamer gingen. Heerlijke Italiaanse 3 gangen maaltijd op, fles rosé erbij en ja hoor, de eerste Limoncello is ook een feit. Geen idee hoe het er hier uitziet, veel te donker, maar alles smaakt prima. Rest zien we morgen wel. Rond half 12 weer om de auto gestapt, om naar ons “landhuis” gebracht te worden. Een huisje ergens midden tussen de plantages, slaapkamer, keuken, badkamer en terras buiten. Eerste indruk, prima. Nu eerst maar ff een tukkie. Geen last van auto’s denk, morgen, zo midden in nowere.

Dinsdag 4 juli liep om 9 uur de wekker af en konden we alles eens bij daglicht bekijken. Ook omdat we met de auto naar het ontbijt moeten. Schitterende groene omgeving, met uitzicht op de Etna en midden tussen de wijnvelden. Het ontbijt was prima, lekker buiten met de andere, vooral Nederlandse, gasten. Vandaag DVRAD, eest even boodschappen doen en na een cappuccino, net op tijd voor de Siësta (helemaal vergeten), lekker aan het zwembad genoten van deze dag. We redden ons hier de komende dagen wel. ’s Avonds weer uit gegeten bij mama Maria. Voordeel, je hoeft niet te kiezen wat je wilt, nadeel, je mag niet kiezen, wat je wilt. Behalve dan dat ik gezegd heb, geen vis te eten. Thuis nog een Baco met limoen uit eigen tuin. We voelen ons al helemaal thuis.

Woensdag 5 juli, tijd voor actie. Na het ontbijt vertrokken voor een rondrit rond de Etna. Eerst een stuk de weg terug, die we maandagavond in het donker reden. Best geinig, ergens al geweest zijn, maar geen idee hebben wat het uitzicht was. Nou, het was en is, fantastisch. Vanuit alle kanten zicht op de Etna, maar vanaf ons Agriturismo, vooral veel groen uitzicht. Maar, hoe dichter bij de Etna, hoe meer zwart lavasteen er lag, heel indrukwekkend. Dit is van 2001, helemaal niet zo lang geleden. We kwamen door dorpjes en slingerweggetjes. Uurtje of half 12 waren we wel aan een cappo toe, na 12en mag je daar blijkbaar, in Italië, niet meer om vragen (niet dat dat ons zal tegenhouden). Even lekker op een terras vol Italianen gezeten. Daar word je toch blij van. Bakkie koffie, zonnetje en alleen maar Italiaans om je heen, heerlijk. Uiteindelijk kwamen we uit bij de Etna, met veel mensen en bussen en nou ja, laat ze, wij doen onze sexy sandalen aan en gaan klimmen. Best beetje pittig met dat losse lavasteen. 1 stap omhoog, is ook weer stukje terug zakken. Maar, we hebben voor hetere vuren gestaan, gelukt om de lagere kraters te “bezoeken”. Terugweg was eigenlijk lastiger, zie het als afdalen in los grind, met open schoenen, check, geflikt, afvinken. We konden ook nog met de kabelbaan en een vrachtwagen naar de “echte” krater, maar om daar samen € 126,- voor af te tikken, is een bietje TE belachelijk. Daarboven zal het ook wel zwart zijn. Doorgereden naar Nicolosi, een skioord, best gek met deze tempraturen, voor een kleine lunch, met recht klein, ze waren zo’n beetje uitverkocht, en toen nog even naar de kust gereden. Al 2 dagen op een eiland en nog geen zee gezien. Mooi plekje voor morgen ontdekt. En toen hadden we bedacht vanavond vreemd te gaan, niet te eten bij mama Maria, maar ergens onderweg. We dachten aan Castiglione di Sicilia, niet ver van ons huis. Liggend op een steile rots met een middeleeuws stratenplan. Dat hebben we geweten. Heul heul heule smalle steile straatjes, geen idee waar in het dorp je je bevindt, vonden we een ja ja, Italiaan. We waren met ons kwart voor 6 natuurlijk veel te vroeg, maar met een drankje redden we het wel tot de keuken open gaat. We zijn er nou eenmaal en verder was alles redelijk uitgestorven daar, tja, wat wil je als de bewoners ook uit de middeleeuwen komen. Heerlijk gegeten en met Tom Tom dat stadje weer uitgekomen. Het was geen doen, met die straatjes. Denk ook dat we het zonder adres niet meer terug kunnen vinden. Bij het huisje de avond lekker buiten volbracht, met een Baco met verse limoen en een citroenkaars. Leuk setje op tafel. Heerlijke dag!

Donderdag 6 juli was weer een DVRAD. Schrok me rot van de wekker om 9 uur en na een relaxt ontbijt, zijn we in de auto gestopt naar het strand van Naxos. Toch naar “de grote stad” ipv waar we gisteren even waren. Wat een getob, alleen al om je auto kwijt te raken. Morgen we hier nou wel of niet staan? We denken van wel en hopen dat hij er ’s middags nog zal staan. Dan strandbedje, er waren er zat, maar het leek ook of ze bij hotels hoorden. We zien wel of er iemand komt innen of ons weg komt jagen. Voorlopig zitten we op een prima plek, de zon schijnt en we zitten aan zee. Dat we hier toch niet helemaal horen bleek eerst al uit het feit dat “de huisfotograaf” langs liep, foto’s van ons maakte en die konden we ’s avonds in de lobby komen bekijken, ok…. Daarna ging Ruud een cappuccino scoren en die mest betaald worden met “de hotel card”, eeeh, die hebben we niet. Nou ja, ze moeten blij zijn dat we hier zitten, meer dan de helft is nog vrij. Zijn we toch leuke vulling. En inderdaad, niemand is bij ons wezen innen. Wel zijn we uitgenodigd voor de show van vanavond, met aansluitend mojitoparty, heel verleidelijk, maar denk dat we maar naar ons eigen Bacopartijtje moeten gaan dan. Uurtje of 5 vertrokken, mede omdat ik vreselijk naar de wc moest. Welke strandtent kunnen we in. Auto stond er nog, spullen erin, maar lopend kwamen we echt niets tegen, wat al open was. Terug naar de auto, een volgend dorp, is geen optie. Wat kan een mens zich ongelukkig voelen, op zo’n moment. Verderop komen we een soort club tegen, waar mensen zaten. Ruud gaat een plekje voor de auto zoeken en ik loop, met een brede glimlach, met een zeer geïnteresseerd gezicht, het terras op, op zoek naar een tafeltje, zo lijkt het. Maar loop liniarecta door naar het toilet. Niemand die op met let; goddank. Zo ff lekker de pot vol gepoept in die club. Wat een opluchting. Totaal opgelucht en vast met rode wangen van geluk, loop ik het terras weer op, waar Ruud ook net aan komt lopen. Wat kun je je gelukkig voelen op zo’n moment. Nou, doe maar een lekker koud biertje, daar ben ik wel aan toe, oh doe ff gek, doe er een garlic bread bij, je moet tenslotte alles vieren. Later doorgereden naar een dorp halverwege onze berg, maar 19.00 uur was hier ook nog te vroeg om te eten. We zijn dus maar verkeerdom begonnen met ijs en een ijskoude Limoncello en hebben pizzapunten mee genomen. Lekker thuis aan de pizza en wijn, deze bijzondere dag overdenkend.

Vrijdag 7 juli was een soort drukke dag. Na het ontbijt in de auto gestapt naar Taormina, de toeristenplaats in deze buurt, net boven Naxos. Davide, de eigenaar van onze agriturismo, had beetje uitgelegd hoe we moesten rijden en we hadden inderdaad de kustroute gevonden. Ergens bij de kabelbaan je auto kwijtraken was een probleem. Uiteindelijk maar ergens neergezet en tot ons geluk, kwam er gelijk een bus naar de stad langs en die stopte nog ook, toen we zwaaiden. Taormina is druk, vol terrassen, maar duur, zoal gezegd toeristisch. We hebben lekker rondgestruind en zijn rond lunchtijd terecht gekomen op een heerlijke binnentuin voor een hapje / sapje. Het had wat weg van een sterrenrestaurant. Er lag bijna niets op je bord, maar toen je de rekening zag, dacht je, zo, ik heb veel gegeten. Maar goed, dan zat je ook wel in een binnentuin in Taormina. Terug ging de bus weer gelik, alleen stopte hij niet bij onze auto, dus hebben we vriendelijk geroepen, STOP, we want to go out. Nou, dat mocht. Best gelopen dus. Ff terug tuffen en toen, ondanks dat het al 15.00 uur was, siësta gehouden. Ff uurtje plat in de ligstoel en rond 16.00 uur weer vertrokken voor een Italiaanse proeverij. Ook nu maar weer goed dat we ’s middags in een “sterrenrestaurant” zaten, kon de proeverij, met verschillende kaas / worst / brood / wijn / olijven er gewoon nog bij. Lekkere gerechten van de streek en gelijk, wat uiteraard de bedoeling is, wat proviand ingeslagen om vanavond nog Brucceta’s te maken op onze huis bbq. Al met al een drukke, warme, maar leuke dag. En we hebben het ’s avonds gewoon ook nog geflikt, we hebben 2 cappuccino’s besteld bij Alexandera, en die keek helemaal niet vreemd op. Die is vast al gewend aan de vreemde gewoontes van die Hollanders.

Zaterdag 8 juli zijn we, na het ontbijt, vertrokken naar de Alcantara kloof. Met heel veel trappetjes naar beneden (ja, ja, die moeten we ook weer een x omhoog), kwamen we in een schitterende kloof, met een soort zwarte orgelpijpen stenen, als wanden, met daar tussen een ijskoud behoorlijk stromende rivier, waar we, met onze sexy sandalen, zo doorheen konden waden. Hier en daar wat dieper en goed opletten waar je gaat staan, niet wegglijden. Gelukkig waren we voor de grote drukte. Lekker kunnen genieten van de momenten door het water, maar ook klauterend over stenen en rotsen. Het water werd hoe heter de lucht werd, steeds aant4rekkerlijker om in te gaan zitten, maar met onze korte broeken aan, beter van niet, wetende dat we die trappen no op moesten. Genoten en toe het druk werd, lekker weer vertrokken voor een lunch in de schaduw bij ons huisje en daarna lekker middagje zwembad. Tukkie in de schaduw, we passen ons al lekker aan. ’s Avonds hadden we eindelijk de workshop Limoncello maken / wijnproeverij en diner. Wat een avond. Met de andere gasten die deze week aangekomen zijn gingen we aan de slag. We waren gewoon lekker goedkoop personeel om de citroenen te schillen. Heel dun, alleen het geel van de schil, daar ging een liter 95% alcohol bij en dat blijft een week staan. Wij gingen dus naar de keuken met dei van vorige week, liter water erbij, kilo suiker erbij, goed roeren, klaar. Nou, kind kan de was doen, stop en door. Wijnproeven, tja de wijn van dit huis hadden we gisteren ook, bij de proeverij gehad en vonden we naar Ammoniak ruiken / smaken, maar goed, andere omgeving, goed verhaal. Nee, nog steeds niet te zuipen. Door naar het diner met alle Nederlanders aan een lange tafel voor anti pasti, pasta en toetje en ja ja, onze Limoncello. Na een fles huiswijn, die iedereen inmiddels ook achter de kiezen had, smaakt alles. We vonden hem beetje zoet, mar ach, het was gezellig, dat is het belangrijkst.

Zondag 9 juli, geslapen tot om 9 uur de wekker ging, klaar voor de laatste dag op onze Agriturismo. Een DVRAD. Na het ontbijt even naar de winkel en nog even bij een kleine waterval gekeken, maar rond 11 uur zaten we toch echt aan het zwembad voor een dagje helemaal niets en dat is gelukt. ’s Avonds nog een maaltijd van mama Maria en gelijk alles afrekenen, nou, kregen we toch nog een Limoncello toe. Ff snel boel inpakken, hier is het niet te wegen, dus op hoop van zegen. Ondanks maar 15 kilo samen, toch nog “teveel” mee genomen. Alles verdeeld over koffer en handbagage. Vanochtend al ingecheckt, dus we hebben plek, op de terugvlucht.

Maandag 10 juli, voor de wekker wakker en zelfs al voor 10 uur naar het zwembad, belachelijk. Laatste uurtjes in de Italiaanse zon / schaduw. Nog even een sprong in het koele zwembad, heerlijk, tot we rond 12.15 uur moesten omkleden om naar het vliegveld te vertrekken. Afscheid genomen en 5 kwartier terug rijden. Auto inleveren ging soepel, even wat eten voordat we verder konden. Er stond een mega rij voor Amsterdam. Maar, wij hadden al ingecheckt, dus konden zo de rij voorbij lopen. Mmmm, koffer was 17,5 kilo, toch teveel “souvenirs” mee genomen, maar werd niet moeilijk over gedaan en door. Handbagage check, een klein minpuntje, de honing voor Ruud zijn moeder, had in de koffert gemoeten, is zo weg gemikt. Nou ja, gelukkig kwamen we wel goed door de drugstest en zaten we weer met zn tweeën op 3 stoelen. Als die honing dan het ergste is, wel een beetje dom. Zal nl ook nog bruchetta saus in de handbagage, maar ze hadden waarschijnlijk maar 1 potje gezien. Dei had ik beter kunnen geven, nu te laat. Laat de bruchetta’s thuis dan maar extra goed smaken. Boek onderweg uitgelezen, dus het gewone leven kan weer beginnen.

Conclusie van deze vakantie; I love Italy!

Van Fisschershaven terug naar Kaapstad (Zuid-Afrika)

Zaterdag 15 april was een lange reisdag, 440 km naar Fischershaven. Na een rustig ontbijtje op het balkon van Lagoon lodge in Knysna, de auto ingepakt en daar gingen we. Voornamelijk snelweg en het laatste stuk binnendoor. Nu vooral bouwland, waar koren ofzo wordt verbouwd. Onderweg nog even gestopt voor een bakkie bij zo’n lieve vrouw, dat we ook haar gebak maar genomen hebben. Lekker, maar dat was ook gelijk de lunch. Het was dit x even zoeken, maar rond 15.00 uur waren we bij Fischershaven Travelerslodge en daar kregen we een boven kamer met balkon in de middagzon, uitzicht op zee. En wat doe je dan? Inderdaad, de rest van de middag niets meer dan “sappies” drinken in de zon. Oh, en chips eten, de taart was gezakt. ’s Avonds hapje eten bij een kroeg in het dorp, de enige, dus ook de beste. Komen we daar binnen, kroeg vol, er is een rugby wedstrijd bezig en dan gaat de deur open. Dus ik zeg maar; Hallo allemaal en liep daarna rustig door, boven was een tafeltje. Ruud vroeg voor wie zijn we? De rode wonnen, de meeste waren voor de blauwe. Kroeg was opeens snel leeg. Mogen we de kaart? Komt die dame met een heel 1,5 bij 1 schrijfbord aanlopen, zet hem op een stoel en zegt, kijken jullie maar, kom ik zo terug. Lekker burgertje gegeten en toen dat stuk weer terug lopen. Het is hier pikdonker. Uiteraard wel zaklampen mee, maar wat een sterren. De hele Melkweg is hier zichtbaar. Jammer dat het zo hard waait, wilde graag doorlopen en naar binnen. Maar, zelfs de lucht is hier schitterend.

Het was een stormachtige nacht buiten, maar zondagochtend 16 april, 1^e paasdag, was de lucht strakblauw en bleek het een heerlijke dag te worden. Fischerhave Travelers lodge is net zoiets al “de Zonnebloem” in Kaapstad. We hebben een kamer en badkamer en verder is het aan jezelf. Alles is er om te koken of te ontspannen, als je je eigen zooi maar weer opruimt. We hebben nog binnen in de keuken ontbeten, was nog net te koud buiten. Gelijk na de afwas vertrokken, voor nog een rit van wel anderhalf uur, naar Cape Agulhas. We hebben een stukje off route gereden, ff afsnijden. Toen ontdekte we hoe droog het hier is. Als er een tegenligger kwam, moest echt het raam wel ff dicht, volop stof. Of het opeens bere slecht weer was, maar het klaarde dan snel weer op. Cape Agulhas is het meest Zuidelijke punt van Zuid Afrika, en gelijk de splitsing tussen de Indische Oceaan en de Atlantische oceaan. Je zag echt geen verschil hoor, denk ook niet dat et water links of rechts warmer was. Je moet gewoon maar geloven dat je op het juiste punt staat, aangezien er een “teken” staat. Dus wij, als goedgelovige toerist, maken daar maar een fotomonumentje van. Het water en uitzicht zijn wel schitterend mooi, net hoe de zon erop schijnt, blauw of groen, mooie rotsen en bergen, in de horizon. Best op de terugweg af en toe nog even gestopt om van te genieten en in een duinpannetje genoten van een picknick, uit de wind, uitzicht. Helemaal goed. De terugweg in wat stadjes rondgereden en uiteindelijk in Hermanus, aan het strand, de relax houding aangenomen, op een bankje, met uitzicht op zee. Er was werkelijk niemand in zee, dus heel warm is het denk ik niet, maar dacht, dat hoef ik niet eens te proberen. Ook maar gelijk een late lunch genomen bij Dutsie, tja, wat neem je dan? In Zuid-Afrika, 1^e paasdag, in de zon aan zee? Juist, kroketten, uiteraard wel met een Zuid-Afrikaans rosétje, heerlijk.

Maandag 17 april, 2^e paasdag, sta je om 8 uur het enige kledingstuk uit je koffer, aan te trekken, die nog niet gebruikt is of simpelweg stinkt, mn bikini. Niet omdat we nu eens een stukje gaanzwemmen, nee, vandaag gaan we kooiduiken met witte haaien. Het was nog een klein uurtje rijden naar Gansbaai, waar dit vandaag zal starten. Eerst wat uitleg en een ontbijtje en toen, met een groep Italianen, de Barracuda op, zoals de boot heet. Het was een half uurtje varen en dan denk je, wat doe ik hier, er zitten hier haaien, wat heb je nou aan reddingsvesten liggen daar, mocht er wat gebeuren. Maar ook, allemachtig wat een druktemakers, die Italianen. Kennen ze niet ff hun bek houden? Toen waren we bij de kooi, die ligt op een vast plek in zee. Heel veel meeuwen erboven. Is er nu al iets dood? Nou, eerst jezelf in z’n sexy wedsuite worstelen, die al nat is. Dat gaat lekker soepel hoor. Schoentjes eronder en toen mochten de eerste 7 de kooi in. Ik ga nog wel even op het dak kijken. De haaien worden gelokt met een grote vissenkop, aan een lijn en bloedwater. Als er 1 aankomt, wordt er geroepen down down en kunnen die 7 in de kooi hem onder water volgen. Hiervoor heb je ook een loodgordel o en een duikbril op. De kooi zelf blijft aan de boot hangen en gaat niet diepere. Vanaf het dak had ik mooi uitzicht op wat er gebeurde. Ruud zal in de 2^e shift gaan. Ik naar beneden, kon ik het van dichtbij volgen. Al een stuk minder zicht, met die Italianen en hun camerastokken voor mn neus. Iedereen zat ongeveer een half uur in de kooi, dus na een uur was het mijn beurt. Gordel om, duikbril op en hup de kooi in. Alles binnenboord houden, knieën op de gele band voor je, rug tegen de boot. Het water is redelijk fris, 15 graden werd gezegd en daar kwam witte haai 1. Down down, ok onder, shit, waar laat ik mn benen? Ze zeiden, beneden op de balk. Maar wie zegt dat ik niet die balk gemist heb en mn benen er al onder hangen? Ik trek ze dus maar op en hup naar boven, gene haai gezien. Veel te druk met mezelf. Maar, al snel had ik het door. Water is wat troebel, maar wel gaaf als zo’n beest net voor je langs zwemt. Na een half uur werd er wissel geroepen, maar ik mocht erin blijven. Of dat nou een voorrecht was, weet ik niet, maar ik zat er toch, dus ik blijf nog wel ff, jho. Ruud mocht ook nog een rondje. Dus ook nog samen beleeft. Maar na een uur in die kooi, was ik toch wel blij dat ik eruit mocht. Super ervaring. Snel die wedsuite weer van je afpellen en even een droog shirt aan, rest komt aan wal wel. Word nu wat heen en weer geslingerd. Terug omkleden, nog hapje eten en toen vonden e het wel mooi geweest. Al met al, best intensief allemaal. Even tijd om in de zon te zitten, eerst op het strand, even hapje eten in de stad en toen op ons balkon bij de lodge. Genoten, maar nu weer zien om al die spullen, die we de hele week al in tal van tasjes meezeulen, weer in 2 koffers te krijgen. Gelukt, dan mochten we de laatste Bacardi opmaken.

Dinsdag 18 april, onze laatste dag in Zuid-Afrika. We hoeven niets, dus worden spontaan “pas” om 7.45 uur wakker. Laatste spullenboel opruimen en met een knuffel afscheid genomen van onze gastvrouw. We hebben een mooie route mee gekregen, terug naar Kaapstad. De eerste stop is, een restaurantje aan zee, om te ontbijten. Het weer is al heerlijk, het gaat een hete laatste dag worden. Na het ontbijt inderdaad over een schitterende R44 gereden, bergen gaan zo over in zee ne daar zwierden wij tussendoor, niet wetend waar we kijken moesten. Onderweg ook nog een stop bij nog een pinguïn kolonie, ze blijven leuk. De laatste ochtend nog in het kort dei ndrukken van de afgelopen 3 weken opgedaan. Geweldig mooi land en zeer vriendelijke en behulpzame mensen. Rond 12 uur waren we in Kaapstad. We zijn naar Kirstenbosch gegaan, een botanische tuin. Ik had gelezen over een treetopwalk. Nou, dat was overweldigend, zeker 200 meter. Stelde dus niet veel voor, wel mooi uitzicht over Kaapstad. Wat nu? Nou, dan maar lekker uitgebreid lunchen, veel te heet om te bewegen. Terras, parasolletje, flesje rosé en water en wat te eten, hier zitten we prima. En daarna nog tijd zat om te relaxen in het gras. Rond half 5 vertrokken naar het vliegveld. Ons hukkelbukkie, waar we toch veel mee hebben beleefd, ingeleverd en buiten gaan zitten, wachten en wachten, tot we verder konden. Even omkleden en alles ging lekker snel. We zitten nu op de luchthaven en als alles goed gaat, vertrekken we om 23.00 uur naar Amsterdam.

De cirkel is rond! :-)

Deze (studie) reis was geweldig, heerlijk ons eigen tempo kunnen aanhouden en de dingen gedaan, die wij wilde. Fantastisch land. Afrika is en blijft, ons continent.

Addo's Elephantpark (via Knysna), Zuid-Afrika

Dinsdag 11 april, de nacht is een stuk rustiger verlopen. Toch gezelliger om de beestjes te horen ipv dat gekletter op het dak. Kwart voor 7 wakker, we hadden om half 8 met de boer afgesproken, bij de “rivier”weg. Waar gisteren nog grote plassen lagen, waren die nu droog en voorgereden door 4x4’s. Maar helaas, daar waar gisteren nog een brede rivier was, was hij nu wel smaller geworden, maar zag hij er nog gevaarlijk zat uit voor ons “hukkelbukkie”. Wat stenen erin gegooid om te bepalen hoe diep het was, maar wij durfden het echt niet aan. Kut, zitten we hier nog een dag vast, mooi balen. Iets over half 8 was de boer er en die vroeg, wat staan jullie hier nog te doen? We durven het niet. Hij zal onze auto rijden en wij met zijn 4x4 erachteraan. Ik achterin de bak buiten en Ruud achter het stuur. En yes, de boer wist precies waar de weg liep en reed zo naar de overkant, waar wij weer van auto’s wisselden. Wat een opluchting. Nu die baviaanskloof nog uitrijden over 70 km gravel. Kijken hoe dat gaat lopen. Nou, hier is ook wel wat gebeurd. Waar het eergisteren nog kurkdroog was, waren er nu overal rivieren, boomstukken op de weg. Een duidelijk spoor dat hier bulderend water langs gekomen was. Maar, we konden er goed overheen. Verderop bij een wegrestaurantje een bakkie gedaan. Op naar een nieuwe dag. In het plaatsje Uniondale, waar we rond half 11 waren, een brunch genomen en een supermarktopgezocht. We zijn totaal door onze voorraad heen, alleen nog water en een halve fles Bacardi en chocolade eitjes, die ik van Marleen voor mn verjaardag kreeg, maar die zijn voor Pasen. We hadden bedacht om niet helemaal om te rijden, via George, naar Knysna, over de snelweg, maar de Prince Alfreds Pass te nemen. Een onverharde weg, rechtstreeks naar benden, via mooie uitzichtpunten. Was zeker heel mooi, maar nog eens 80 km gravel, dus gehobbel. Achteraf verkeerd gekozen, maar wel genoten van de uitzichten. Totaal anders, vele vele groene bomen, ipv kale vlaktes. Maar, dan ook geen wild gezien. In Knysna, waar we rond 2 uur waren, gelijk naar onze lodge, uitzicht op de lagoon, daarom zeker lagoon lodge?? Auto leeghalen, kamer direct aan het zonnige balkon. Genieten, we hebben een biertje verdiend. ’s Avonds in de stad een hapje gegeten. Denk je alle spanningen voor 1 dag wel gehad te hebben, zit er nog een redelijk grote schorpioen in de badkamer. Dat had je in het vorige huisje best verwacht, maar hier in een “gewoon huis” is dat toch even extra schrikken. We hebben er een wijnglas overheen gezet. Ruud op zoek naar een wapen in de strijd, kwam terug met een schep. Wijnglas op de schep geschoven en de schorpioen van het balkon gemikt. Nou, nu even geen verrassingen meer. Even nachtje tukken. Als je dan ’s nachts naar de WC moet en de deur opent, denk je toch, misschien staat er wel een leger schorpioenen, om met ons af te rekenen. Je kijkt best een soort voorzichtig om je heen.

Woensdag 12 april, direct na het ontbijt vertrokken voor een rit van 360 km naar Addo’s Elephant park. In 1x doorgereden, rond half 1 stonden we voor de gate, inchecken en even picknicken. Toen gelijk even bij de water/drink plek gaan kijken en yes, gelijk de eerste olifanten gespot. Super leuk. Het is heet, dus die gingen zich wassen en drinken. Ze gingen en er kwamen er weer. Om 2 uur konden we de sleutel halen van onze safaritent. Gelijk heen gegaan en wat zien we in onze achtertuin… een paar kudu’s en wrattenzwijntjes. We zijn maar even lekker op ons balkon gaan zitten. Even relaxen voor de eerste gamedrive vanmiddag. Uurtje of half 4 trokken we het park in, voor een gamedrive van ruim 2 uur en weer van alles gezien, veel zebra’s en kudu’s, maar ook buffels en jakhalzen. We zitten op 2 uit 5, van de big 5, morgen weer door. Helaas heeft onze safaritent geen sanitair, dus het is glamping, bedden in de tent, met nachtkastjes, koelkast en zelfs servieskast, maar douchen en naar het toilet in een apart gebouw. Zal ik vannacht wel moeten plassen. Gegeten in het parkrestaurant en daarna bacootje op ons balkon, heerlijke avond, midden in een wildpark. Hoe mooi? Met de geluiden van hyena’s uit de verte.

Donderdag 13 april goed geslapen met gezellig getikker op het tentdak. We zijn weer aan het kamperen zeker? We hadden bedacht de wekker op 6 uur te zetten, dan gaat het park op en zijn de fanatiekelingen al weg, voordat wij er zijn. Nou, die fanatiekelingen waren al zo vroeg in de weer, dat wij ook voor 6en maar in de benen kwamen. Gewoon nog pikdonker buiten, toen ik met mn tandenborstel en handdoek naar het toiletgebouw liep. Kwart over 6 stonden we voor de poort, voor een gamedrive van 4 uur. In het begin weinig te zien. Nee, natuurlijk niet, die liggen nog te pitten. Maar, leuke rit, met weer van alles gespot. Terug even een bakkie gedaan en chillen bij de tent, komt er gewoon een olifant door de achtertuin. In de namiddag nog een gamedrive, toen was het mooi geweest. Tijd voor sappie en happie

Vrijdag 14 april, gisterenavond liep er “gewoon” nog een neushoorn door onze achtertuin. Hoe gaaf? Check, 3 van de big 5. Het was koud in onze safaritent, diep onder het dekbed gedoken en uiteraard om 6 uur wakker van iedereen die het park introk. Wij zaten lekker om 7 uur aan een (paas) ontbijtje in het restaurant, klaarmaken voor een nieuwe reisdag. We gaan vandaag Addo’s achter ons laten om terug te rijden naar Knysna. Maar niet voordat we nog 1x het hele park doorgereden zijn, om de uitgang aan de andere kant te nemen. Nog een hele buffeltrekking gezien van zeker 80 buffels en als nieuw vinkje op de kaart, aapjes e.a. Rond 10 uur begonnen we dan echt aan de terugrit, via de snelweg. Wel zijn we onderweg nog even het Tsitsikamma Gardenroute Nationalpark ingegaan. We wisten dat hier een hangbrug over de oceaan was gemaakt en dat pik je dan mooi nog ff mee, als je er toch bent. Het is vandaag koud en veel wind, dus het zicht op de bulderende oceaan was fantastisch. Die beukte tegen de rotsen. Wij hebben een korte boardwalk gemaakt, met veel trappetjes, naar de hangbrug. Tja, blijft apart, als de brug onder je beweegt. Zeker als daaronder geen rustig meertje loopt, maar de ruwe oceaan. Weer genoten van mooie uitzichten en precies toen het begon te spetteren waren we terug bij de auto. Weg hier. We rijden snel door naar de blauwe lucht. In pettersberg bay, leuk plaatsje aan zee, even een late lunch genomen, inderdaad in de zon, aan zee. De laatste dagen zullen we aan de kust slijten. Toen het ook hier bewolkt werd, doorgereden naar Knysna, om bij onze Lagoon lodge een biertje te drinken in de zon, jaja, tot deze achter een berg verdween. Mooie reisdag en toch weer een stukje gezien van deze wereld.