Donderdag 12 mei om 6.15 uur werden we wakker van de wekker van de buren. 7.00 uur ontbijt, half 8 transfer naar het station. Van -12 in Ulaanbaatar naar +25 in Beijing, met een Chinese trein, dit keer. Hier wel 1^e klas, geweldige luxe in rood fluweel, 2 bedden (stapel) en zelfs een fauteuil. Eigen “badkamer” met douche, wastafel en toilet. Alleen jammer dat je dan weer geen handdoek krijgt hier. Gelukkig zijn we voorbereid en hebben we Magic towels bij ons. Word je denk, direct droog van, als je de verpakking opent. Bijna jammer dat we hier maar 1 nacht verblijven, bijna hoor. Het was eerst wel een soort koud in de trein, maar vandaag weer strak blauwe lucht, dus de zon warmde onze coupe redelijk snel op. Schitterend uitzicht, vanuit mn fauteuil, over de besneeuwde vlaktes / bergen. Langzaam reden we richting China, door de bergen van de Gobi woestijn, met 2 diesel locomotiefs ervoor. Na ruim 2 uur treinen kwam de gewone ondergrond weer door de sneeuw heen, beetje dor gras. Op dat moment komt ook Anton aus Tirol langs op “onze muziekzender”, wat klopt hier niet aan? In de sneeuw zie je de dieren een stuk beter, hele kuddes paarden, koeien (met veel dikkere behaarde huid dan bij ons, soort teddy koeien, herten, geiten, kraanvogels en zelfs kamelen. Het volgende lied is, it’s a beautifull day, die tekst komt beter overeen. We zijn ook weer even door de trein gaan lopen. Deze Chinese is zeker de nieuwste van de 3. Hier is ook geen 3^e klasse. Het is 4 bedden, 2^e klasse, of wat wij hebben nu, 2 bedden, een stoel en badkamer, 1^e klasse. Wat opvalt is dat alle deuren dicht zitten, waar in de andere 2 alles open was, tot ’s avonds. ’s Middags de andere kant op, richting de locomotief van de trein. Net zo saai, met alle deuren dicht. Alleen wisten we dat daar de restauratie was. Heel anders dan bij de Russen, die zelf hun grootste klant waren. Hier echt een soort rijdend Chinees restaurant. We hebben ff een biertje gepakt en gelijk gereserveerd voor vanavond, happie eten. Klaar met die cup a soup. Ende van de middag krijgen we weer een drietal douanedocumenten uitgereikt, voor Mongolië uit en China in. Vanavond gaat “het feest” weer beginnen. Maar eerste gingen we “uit eten”. We hadden vanmiddag lekker, soort Babi Pangang gezien, jammie. Dat feest ging dus niet door, er was een 2 gangen, je mag niks kiezen menu. Het voorgerecht was een geraspte wortel op een bedje van 1 sla blaadje. Gelijk kwam het hoofdgerecht door, rijst, aard. Puree, een ondefinieerbare salade en geitte snippers. Dit alles hebben we gecombineerd met een halve liter blik bier. Ofwel, een culinair hoogstandje. Toen kwam het goochelen met afrekenen, want daat het een goochelaar is, had ik allang in de gaten; 2 diner + 2 bier = 300 roebel (we wilde in Roebels betalen). We geven 5000 en hij goochelt 15 dollar terug. Ik zit in mn beste hoofdrekenen ff te rekenen, maar denk, dit is echt niet OK. Hij geeft Ruud een glas wodka en ik moet vooral ff mn bek houden. Het komt erop neer dat hij uiteindelijk nog 5 euro extra teruggeeft en een gratis bier. Nou ja, niet in blijven hangen, smaakte prima. Toen we weg gingen waren we “dikke vrienden” en wilde hij een zoen op zn wang. Ja ja, vieze ouwe goochelaar. Iets over achten waren we bij Dzjamin Oede, 7018 km van Moskou, de Mongoolse grensplaats. We mochten de trein niet verlaten en moesten in onze coupe blijven. Snel nog ff heet water gehaald, voor een bakkie. Dit kon wel ff duren. Eerst kwam de douane onze paspoorten innemen en daarna een vriendelijke man van immigratie het uitreis van Mongolië formulier ondertekenen. Snuf de hond, deze x in de vorm van een Labrador, kwam ff buurten en ook bij ons binnen. Hij zag natuurlijk dat wij gezellig aan de koffie zaten. Hij moest weer mee van zijn baas. Een uur later werd ons paspoort weer terug gebracht. Nog eens een half uur later reden we weer, op naar Erlian, de grensplaats van China. Ondertussen nemen wij even een Baco, in afwachting van wat komen gaat. Na ruim een kwartier rijden zijn we in China, geinig, we krijgen hier weer een uur terug, opeens is het weer 21.00 uur. Allereerst komt er een man vragen wat we van elkaar zijn /waar we heen gaan / hoe lang we blijven en hoe we weer vertrekken. Check, goedgekeurd. Dan komt er een douane dame, paspoort please. Ze kijkt weer naar mn foto, dan naar mij en vraagt; Is that you? Yes, i am. OK. Of we nog even de bank op willen tillen, zit een bak onder, of we geen verstekelingen meenemen. Ze kijkt nog eens rond en neemt onze paspoorten en 1 van de 2 ingevulde briefjes mee. Vervolgens komt er een man in pak het 2^e briefje ophalen, kijkt ook nog even om zich heen en hup gaat weer weg. Na zo’n half uur begon de trein te bewegen, echter de verkeerde kant op. Er moet een ander onderstel onder de trein, aangezien het spoor in China smaller is dan in Rusland en Mongolië. Opeens staan we in een loods met 3 sporten. De treinstellen worden opgetild en de wielblokken er onderuit gereden. Waarna andere smallere wielblokken worden teruggeplaatst en het treinstel weer aan de wielblokken worden bevestigd. Tijdrovende klus, maar zeker interessant om te zien. Ondertussen worden onze paspoorten ook weer terug gebracht. Rond 12 uur was er niets meer te zien en zijn we maar naar bed gegaan. Wel wetende dat we zeker nog wakker “gebeukt” zouden worden, als alle treinstelen weer gekoppeld zouden worden. Dat gebeurde inderdaad een half uurtje later, maar rond 3 uur reden we pas weer verder. Al met al, kort, koud nachtje. Heb er zelfs een deken bij gepakt. Om 7 uur stonden we alweer “fris en fruitig” de gordijnen los te peuteren van de Ducktape. Schitterende groene vlakten, als trappen omhoog gelegd. Aangezien ik dacht, wat je hebt, en aangenaam is, moet je gebruiken, ben ik toch even snel gaan douchen. Hoe vaak doe je dat in een trein? Heerlijk doucheje en lekker warm water, zelfs een ophang haak. Uiteraard wel alles zeiknat, daar was een Magic wegwerp towel niet tegenop gewassen. Ontbijten met thee en soort krentenbroodjes en afwachten wat ons de laatste uurtjes in de trein gaan brengen. Groen, bergen, rijstvelden die ingezaaid worden, dorpjes, als een ansichtkaart die voorbij trekt, puur natuur (behalve die elektriciteitskabels dan tussendoor). Beijing 7865 km van Moskou, einde van de Transmongolieexpress. Netjes rond 11.40 uur zijn we op het station van Moskou en worden we via een transfer naar ons hotel gebracht, vlakbij de verboden stad. Snel omkleden en de stad in, op zoek naar een taxi naar het Zomerpaleis. Gelukt, kaartje kopen en naar binnen. Het zomerpaleis heeft een gigantisch oppervlakte, bijgebouwen, meer, tuin, alles uiteraard in Chinese stijl, ik denk nog groter dan heel Waarder. We zijn daar zo’n 3 uur geweest. Het krioelde er van de mensen, heul heul heul echt heul heul veul Chinezen met ook heul heul heul veul selfiestokken. Gek word je ervan. Die telefoons zitten eraan vastgeplakt, zelfs als ze bellen gaat die hele stok mee naar dat oor, bizar. Ruud en/of ik waren ook een attractie. E werden gevraagd om met 2 meisjes, om de beurt, op de foto te gaan, tuurlijk jho. Uiteraard zat die telefoon die de foto maakte, op een selfiestok. Geen idee wat ons “bijzonder” maakt, maar ongevraagd werden we ook “genomen”. Tussendoor even wat eten, we kozen voor Dumplings, kregen ze met stokjes. We gaan geen uitdaging uit de weg, sommige heb ik gewoon aan het stokje geprikt, maar we gaan echt niet om bestek vragen. Al met al een leuke, ontspannen eerste middag in Beijing, afgesloten met een Chinees biertje bij een tentje bij ons om de hoek. Je kunt maar vast een stamcafé hebben.

Zaterdag 14 mei, ik had het vannacht al gehoord en gezien op de app, een regenachtige dag. Heel jammer, vandaag gaan we naar the Great Wall / de Chinese muur. Om 7 uur ontbijten, en iets voor half 8 werden we opgehaald. Wij waren in de veronderstelling weer een privetour te hebben, maar hier was een communicatiefoutje in het spel. Gelukkig klein busje, 10 personen. Alleen nu dus ook wat commerciële bezoeken. Tja, we passen ons wel aan. Eerst naar een jadefabriek, met de bedoeling dat we wat zouden kopen. Na de uitleg, zagen wij een koffiehoek, niet jade kopen, cappuccino kopen en dat was een goed betaalde bak (wat nou, jullie geen jade kopen?). Er was ook nog wifi, maar ja, wat kun je in China, helemaal niets, hooguit weeronline bekijken, maar dat het regende had ik zelf al in de gaten, maar zeker geen sociale sites. Gelukkig, we gingen door, naar een graftombe, geen idee van wie en toen nog anderhalf uur rijden naar DE muur en het weer werd er niet beter op. We hebben zelfs al 2 waranja paraplu’s gekocht op de mart (bij de graftombe). Rond 12 uur waren we er, eerst lunch, op zn Chinees. Allemaal bakjes met eten op een draai plateau, we zaten met zn 10en om een ronde tafel en je kon opscheppen uit de bakjes en het plateau draaien tot je keuze, heerlijk gegeten incl. Chinese thee. En toen eindelijk, op naar de muur. We “moesten” met de kabelbaan ivm het weer, achteraf best gelopen, wat een geklim. Kutweer heeft als voordeel, veel minder druk. Konden samen in een gondel, hadden geen ski’s bij ons, dus relaxt instappen. Boven kon je links of rechtsaf, als je maar wel goed onthield waar je weer omlaag moest. En dan loop je opeens op de wereldberoemde muur, geweldig. Trappetjes, torentjes, scheef, maar schitterend mooi. Door het slechte weer, geen vergezichten, de muur lag in de mist. Soms trok de mist op en kon je snel een foto maken. Zelfs foto’s zonder andere mensen, voordeel van slecht weer. Anders loopt het hier vol. Het wandelen op de muur is best inspannend door de hoogte verschillen en trappetjes met ongelijke treden. We moesten de tijd in de gaten houden en gingen terug lopen. Door alle indrukken zo de kabelbaan voorbij. Toen we daarachter kwamen moesten we ook opeens nog “in draf” de trappen weer op terug. Ik kan je zeggen, ondanks de kou en regen, krijg je dan zweetjes op heul veul plekken. Ik ga die muur niet snel vergeten. W waren nog precies op tijd terug bij de bus ook, ff anderhalf uur bijkomen en dan een laatste “hoogtepunt” van de dag, een theeceremonie. In kleine proefbekertjes kregen we div. soorten thee te proeven, met een verhaal erbij. Best geinig, maar thee is niet helemaal ons ding, dus toen we weer bij het hotel werden afgezet zijn we eerst maar een Tsingtao (biertje) gaan pakken, in onze stamkroeg. ’s Avonds zijn we nog op zoek gegaan naar de avondmarkten / snack Street, 20 minuten lopen en dat was het waard. Je kijkt je ogen uit, want proeven / eten, no way. De straat was echt China town met rode lampionnetjes en Chinese tekens en tja, ik denk ook Chinese geur. Laten we zeggen, je moet ervan houden. Heel veel eetkraampjes met, voor ons, de gekste dingen. 3 schorpioenen aan een stokje, de bovenste bewoog zijn pootjes nog, zeepaardjes, zeesterren, zee-egels, meelwormen, soort kuikentjes incl. snavel enz. en ja, alles werd gegeten. Als er iets “normaals” tussen stond, geloofde ik niet dat het “gewoon” gebakken banaan was, ofzo. Hartstikke druk en een bepaalde geur. In de zijstraatjes nog een markt met spulletjes. We hebben maar weer een nieuwe selfiestok gekocht, dan hoor je er hier pas bij. En nu weet ik het, die Chinese meisjes willen met ij op de foto haha… Ruud mocht hem maken. Kwamen giechelend naar me toe, foto? Best jho. Wereldberoemd, straks hang ik in Peking in een meisjeskamer. Al met al weer een geweldige dag.

Zondag 15 mei was weer een zonnige dag. Rustig aan begonnen, met een ontbijtje in onze stamkroeg. Dat ontbijt in het hotel worden we niet vrolijk van. Daarna wilde we naar de verboden stad. Dat liep iets anders. Een brommertaxi wilde ons er brengen, het was heel ver lopen, volgens hem. Nou ja, we wilde toch al wel met zo’n ding, doe maar. Voor hoeveel? 3! 3 wat? 300, 30, 3, wat? Nee, 3… ok, doe maar. Tja, dan weet je eigenlijk al, dit kan nooit, maar goed, het is nog vroeg. Klein stukje rijden, toen er opeens zo’n ding bij kwam. Ruud moest mar overstappen en ze reden weg. Ik kreeg opeens een andere chauffeur en in een straatje stopte ze, om de hoek was het, ok, mogen ze zeker niet komen?! Ruud geeft 3 Chinese weet ik hoe die dingen heten. Nee, moest 300 zijn. Rot op, “jij” (Ruud wijst naar mijn chauffeur) zei 3, we hebben het 2x gevraagd. Dus ik, eh… dit is die gozer niet meer, ze zijn gewisseld. Korte woordenwisseling, uiteindelijk ieder 10 gegeven en weggelopen. Waarschijnlijk dachten zij, hoppa, weer gelukt en wij, klaar met dat gezeik, 2x 1,30 euro, kan er nog wel af. Stonden we bij de verkeerde ingang van de verboden stad, maar we zagen wel weer heul heul heul verschrikkelijk heul veul mensen, ook voor de kassa. No way, dat we in die rij gaan staan. Omgelopen naar de andere kant. Moet ik toch plassen, tja, public toilet, mijn God, allereerst stonk het binnen, ten tweede, van die gaten in de grond, waar je boven moet hangen (had ik natuurlijk al eerder ontdekt), maar ten derde, 5 gaten bezet, maar er zitten geen deuren voor. Je ziet lekker iedereen bezig op zn hurkies. Tja, wat nu, ik stond vooraan eens te kijken en dacht WTF, ik moet het toch kwijt. Stond er ook nog een pot, voorzien van 2 zijwandjes, zonder deur. Ga ik toch lekker ff daar boven hangen. Toch anders, als de rij voor jou “pot” wacht, maar kwijt is kwijt en door. Naar het plein van de Hemelse Vrede, waar we hadden afgesproken met Marleen. Na een poosje rondgelopen te hebben, stonden we op haar e wachten, konden we nog ff met verschillende Chinezen op de foto en kwam Marleen aanlopen met haar 3 piloten. Ze is netjes bij ons afgeleverd en we zijn een wandeling gaan doen met veel trappen, Chinese gebouwen, uitzichten (stink)mensen, die rochelen enz. , tot we om uurtje of half 3 echt wel honger kregen. Op het terras, van onze stamkroeg, in de zon, happie/sappie gedaan en daarna naar de winkelstraat van gisterenavond gelopen, waar we na nog een terrasje, deze x met zn drietjes, over de snackmarkt gingen, blijft een bijzonderheid, wat een verschil er zit tussen de verschillende culturen. Het was weer een gezellige relaxte dag. Hoe leuk om zoveel kilometer van huis, even een dagje cityhoppen te doen met elkaar. Rond 19.00 uur heeft Marleen de taxi terug gepakt en zijn wij terug gaan lopen, met tussendoor kijkend naar verschillende straatdansen. Er wordt hier echt op straat geleefd, zo ook met elkaar gedanst. Mooi toch. Hiermee kwam een einde aan deze reis van zo’n 8000 kilometer trein, 7 tijdszones (om gek van te worden) en 3 geweldige landen, waarin we alle vier de jaargetijden hebben meegemaakt in ruim 2 weken. Het was een verdomd mooie reis, die de voorbereiding zeker aard waren. In het hotel, voor de laatste x, alles inpakken en nog 1 nachtje Peking. En toen wilde rond 1 uur ’s nachts iemand onze kamer in. Gelukkig hadden we de deur op slot, maar het werd een aantal x geprobeerd met een pasje, hoorde het piepje en toen potverdorie, hoe kan dat nou, ofzo, in een niet te begrijpen taal. Nou heb ik vanmiddag al zitten piesen, terwijl er een rij chinezen mee keek, er komt ergens een einde aan het aanpassen van Cultuur. Geen vreemde snuiters in onze hotelkamer. Gelukkig keerde de rust weer terug, tot uurtje of 6. Wekker zal half 7 afgaan, mijn instinkt zegt op bijzondere dagen, wakker worden, 7 uur pick-up tijd. Op naar het vliegveld. Nou, je komt China niet zomaar uit. Ook van ons niet goed opgelet. Ruud zijn koffer was te zwaar, overgooien naar de mijne. Wat heb ik nu gekregen, van alles wat blijkbaar hier niet mag, aansteker en powerbank, mag niet in de koffer, rood licht, alarm. Koffer open, die spullen in de handbagage. Nogmaals koffer over de band, nu ok, en door. Immigratie, geen “uitvoer van personen, briefje meer in de paspoorten. Niet terug gekregen in de trein, terug, invullen. Bekijk het maar, hierna gewoon vooraan de rij gaan staan. Nog 2x paspoort kijken, stempels, handbagage controleren, weer die power Banks die blijven hangen, eruit, ok en door. Dan zelf nog door de check, met een apparaat gecontroleerd, ok, we mogen door. Ontbijt bij de Starbucks. Om 10.10 uur moesten we naar de gate en konden we eigenlijk gelijk het vliegtuig in, war we Marleen, die aan het werk was, als stewardess, weer zagen. Superlief heeft ze van alles voor ons geregeld. Ruud mocht bij het opstijgen in de cockpit meekijken en ondertussen kreeg ik een upgrade naar de comfortclass, ook nog eens samen 3 stoelen. Terwijl Ruud in de cockpit zat, kon ik dus breeduit zitten, ook alles eens goed bekijken. Topservice de KLM. Na het opstijgen kwam ook nog de purser een glas champagne en een bakje nootjes brengen. En na de lunch had Marleen even tijd voor een rondleiding. Even kunnen zien waar de stewardessen slapen tussendoor, 8 bedden in 1 ruimte, in het keukentje de trap op naar boven. En in het laadruim geweest. Gewoon leuk om even gezien te hebben. Na de “wandeling” nog een wijntje en dan is het wel tijd voor mn middagdutje / filmpje / lezen, tijd gaat snel, op deze manier. Een halfuurtje voor de landing mocht ik mee naar de cockpit, om bij de landing aanwezig te zijn. Ik heb eens goed opgelet wat die mannen allemaal uitspoken in die cockpit, dat ze van hun vak houden, was wel duidelijk. Hele leuke afsluiting van deze toch al bijzondere reis. Netjes door Marleen in Waarder afgezet en toen was het echt afgelopen met deze reis.

Conclusie van deze reis; Openbaar vervoer, helemaal zo gek nog niet ;-)