Zaterdag 11 juli kan de boeken in als zweet je rot dag, het liep met straaltjes naar beneden, toen we B&B3 bereikt hadden. Echt relaxt, dat B&B hoppen (met name dan hier in de Amalfikust). Rond half 11 hebben we B&B2 verlaten, niks warm afscheid. Nee, betalen en succes verder. Daar gingen we, met onze tassen, die 150 treden op. Eerst maar half uurtje afkoelen in de auto, om rond 11.15 uur de eerste stop te maken in Praiano, uiteraard eerst een bakkie (was ook handig, konden we daar in het toilet gelijk omkleden), en daarna ff uurtje zwemt / strand stop. Wat is dat water heerlijk, zowel om door te komen, maar ook om af te koelen. Na afloop omkleden in een steeggie in de schaduw (ach, je raakt eraan gewend) en terug naar de auto. Hier begon het auto “drama” al. We stonden geparkeerd op een bewaakte parkeerplek, maar dan bouwen ze alles in en moet je je sleutels achterlaten. We stonden inderdaad zo, dat er heel wat moest gebeuren om hem eruit te krijgen. Maar, rijden kunnen ze wel, zoef zoef zoef en daar was onze Fiat 500 weer. Door naar Positano, voor de lunch een de toeristen office, voordat we de B&B zouden opzoeken. Allemachtig zoveel auto’s, alles rijdt door elkaar, als het iets te lang duurt wordt er getoeterd. Parkeren is onmogelijk. Ze zijn hier wel zo handig om alles 1 richting te maken. Heel de stad doorgereden, zitten we weer op de buitenweg (waar we al wel onze B&B hadden gespot), krijg nou tieten, er was een plekje. Heel klein, maar wat die Italianen kunnen, moeten wij ook wel. Hup, draaien, voor, achter, en staan, niets meer aan doen. Nadeel, kolereend lopen naar het centrum (en nog niet echt de weg kennen), in de felle zon, zweetjes. Heel veel trappen af en weten, we moeten ook weer terug. Het eerste goed uitziende restaurant dat we zagen, zitten, water/bier/eten en vergeet het geweldige uitzicht niet, dat maakt alles goed. Heerlijk gegeten en afgekoeld. Toeristen office gevonden en toen door de straten van Positano, heerlijk, geen auto’s, terug naar de trappen. De spullenboel uit de auto gehaald en daarmee nog een heel stuk over de weg lopen, uitkijkend voor auto’s en liefst in de schaduw, dus lukt natuurlijk niet .Komen we bij B&B Le Nereide. Wat denk je, 168 treden omhoog, mijn God, waarom wilde we dit doen? Het zweet gutste overal uit en toen kwamen we boven, staat daar toch een lief mens op ons te wachten, gelijk zoenen, lekker hoor, met zo’n bezwete kop. Van alles vertellen en laten zien. We zitten net boven de stad, maar met de trap (ja, aar is tie weer), ben je in 10 minuten op het strand. Verder vertelde ze dat onze auto ergens stand, waar niet mocht, gloeiende. Op haar advies, “het ding” naar de parkeergarage gebracht, echt he, de Ferrari ‘s en Porsche ‘s staan hier ook gewoon strak op elkaar geparkeerd, je moet je zeker niet druk maken om de lak. Prijsje afgesproken, en gezegd, we komen hem woensdag weer ophalen. Kan geen auto meer zien, maar dat valt niet mee hier. Boodschappen gedaan. Is er tussen 16.00 en 18.00 uur een wijnproeverij, met hapjes. En hoe laat is het? 17.45 uur, proeven maar. Uiteindelijk een lekkere koude fles wit mee genomen naar ons appartement met reuze balkon. Al gutsend een koud biertje gepakt, wij laten de trappen voor wat ze zijn vanavond.

Zondag 12 juli stond er een inspannende dag op het programma. De wekker liep af, zodat we om 8 uur (Colomba, onze gastvrouw, kwam er zelfs eerder voor op), konden ontbijten. Heerlijk vers gebakken broodjes, appelgebak en jam met thee en ananassap, met een geweldig uitzicht over zee en Positano, zittend op het gezamenlijke terras. Rond 9 uur hebben we de bus gepakt, een uur, helemaal terug naar Amalfi. Daar aangekomen, blijkt de bus naar bomerano pas om 12.30 uur te gaan. Tja, 2,5 uur op een terras in Amalfi, dan hoeven we niet meer aan de wandeling te beginnen, wat het doel was. We hebben er dus maar een taxi tegenaan gegooid, die bracht ons in een half uur helemaal boven, beste plek om deze trail aan te vangen. In Bomerano begonnen we met een bakkie, even plassen en handjes wassen. Fris beginnen aan Sentiero degli dei (het pad van God), wetende dat dat frissen vast niet lang zal duren, begonnen we rond 11 uur aan de, voor ons 3,5 uur durende wandeling, door de bergen, terug naar Positano. Geweldige uitzichten over de steile kustlijn, de citroenplantages en Positano. Over paden, trappen, keien en stof(happen), omhoog en omlaag. Wegschietende hagedissen en af en toe een tegenligger. Al snel voelde ik de wijn, van gisteren, uit al mn poriën stromen, niks meer fris. Maar ook hier, het uitzicht en de beweging maakten het goed. In het plaatsje Nocelle zal de wandeling eindigen, tenzij je de 1800 treden omlaag zal lopen. We zijn door de taxichauffeur en door “ervaringsdeskundige” gewaarschuwd, neem die trappen niet, bel die taxi chauffeur (yes, right), want je kunt 2 dagen niet meer lopen. Het idee was dan ook om in Nocelle de bus te pakken naar Positano, maar tuurlijk zaten wij opeens al op die trap (we lopen ook zo hard), toen we in de gaten hadden, dit is die trap die we niet moesten nemen, wilde ik echt niet meer terug naar boven. Zeker niet toen we een stelletje tegen kwamen die naar boven ging, bijna in staat van “ontbinding”, kwam allen heel veel gestrompel en gehijg uit. Bijna op handen en voeten klom zijn omhoog. Dus vooral doorlopen, goeie reden om de komende 2 dagen niet teveel meer te doen. Niet best voor de knieën en onderaan, na zo’n half uur, iedere vezel aan mn lijf nat van de zweetjes, maar wel helemaal terug gelopen naar Positano. Het eerst terras wat we tegen kwamen, zitten voor een koud biertje, wat smaakt dat heerlijk als je je stoffig, bezweet, moe maar voldaan voelt, na zo’n wandeling. Uiteindelijk wel de Positano bus genomen naar de B&B, maar aan die 168 treden daar nog naar boven lopen, ontkwamen we niet. Tijd voor bier en chips op ons balkon!

Maandag 13 juli, alleen een klein beetje spierpijn in de kuiten. Hoe dan ook, dit wordt een DVRAD en die is ook goed gelukt. Begonnen rond half 10 met een relaxt vers ontbijtje van Colomba, met haar vrolijkheid, onder de bomen op het terras. Uurtje later rustig aan de treden afdelen van onze B&B en op naar de supermarkt voor koude drankjes. Door naar het strand, zo’n 700 treden lager kwamen we daar aan, alweer voorzien van vocht uit de kop, gloeiende, dat was vandaag niet de bedoeling. Hup, bedjes, parasolletje, handdoekje spreiden en tja, toch eert maar een duik om de zweetjes kwijt te raken. Toen liggen, slapen, lezen, bakkie, zwemmen, liggen, mensen kijken (ook een hele leuke bezigheid op zo’n dag), drankje, tukkie, lezen, zwemmen, enz. Dat kunnen wij, de hele dag en aan het eind van de middag, juist, de bus weer naar boven genomen, kun je een liedje van maken; “Ik heb mn bussie prop vol geladen, vol met heeeel veel mensen, die met de trap niet meer omhoog gaan, dar hebben zij, geen puf voor”… Laten we vooral niet teveel inspanning leveren, door nu trap te gaan lopen… ’s Avonds wel weer naar beneden gegaan om echt heerlijk een verse pizza te eten in een valleituin, ff geen geluid van auto’s en geen idee van de stad, terwijl je er gewoon wel midden in zat, top!

Dinsdag 14 juli hadden we nog zo’n dag als gisteren in de planning, alleen op een ander strandje. Op aanraden van Colomba gingen we naar Laurito beach, een klein strand, waar je alleen met een botje kan komen, tussen de steile rotsen. Colomba had de boot voor ons gereserveerd, wij moesten alleen zorgen dat we er om 11 uur waren. Dat is gelukt, maar of dat reserveren werkelijk nut had, ik weet het niet. Iedereen riep dat ze gereserveerd hadden en “voor en nadeel’, ze namen niet gek veel mensen tegelijk mee, maar uiteindelijk zaten we toch in de 3^e boot (sinds we er stonden). Geen idee waar we heen gingen, was zo’n 10 minuten varen, konden we gelijk de kust vanaf het water bekijken, best heul hoog. Uiteindelijk kwamen we inderdaad bij een klein strandje met 2 restaurantjes, met ligbedden, waar we dankbaar op neer plofte. Heerlijke zonnige DVRAD gehad en de boot terug ging ook wonderbaarlijk soepel. In Positano nog een terrasje gepakt, met een lekkere Spritz en happies, beetje de mensen massa bekeken, leuke bezigheid. Bussie terug naar boven en weer eens zelf een pastaatje bereid in ons appartement. Deze 3^e B&B scoort ook zeker een 9, wat een lieve vrouw, geweldige plek en uitzicht, alleen die trappen he. Morgen weer inpakken voor het 4^e en laatste avontuur in Sorrento.