Dinsdag 7 juli zijn we voor de laatste keer getrakteerd op een vers ontbijtje met croissant, zelfgebakken cake (elke dag een andere smaak), jam en thee op het dakterras, onder de parasol. Dit waren 4 heerlijke dagen met een zeer aardige en geïnteresseerde B&B eigenaresse, onze score een 9,5. Alles ingepakt, afscheid genomen en door naar het volgende avontuur. We waren best vroeg, zijn op ons gemakkie naar Erchie gereden, een klein kustplaatsje. Deze vakantie doen we veel aan trap lopen, overal kun je komen via de bekende o zo vermoeiende treden. Zo ook hier, om in het dorp te komen. Eerst maar eens een cappuccino op een terras en toen tja, ff zwemmen. Maar de bedjes zijn hier behoorlijk kostbaar, dus dat ff ies toch maar op de grond in Erchie. Dat betekend, ook geen kleedhokjes, heb ik daar geen moeite mee, maar weet niet hoe ze daar hier over denken. Dus zijn maar in een portiek van een woning gaan omkleden, haha, gelukkig kwam er niet net iemand naar buiten, zo van Bongiorno, hier zijn wij. De ondergrond van het strand waren steentjes, maar liggen ging wel. Inmiddels zijn onze sexy waterschoenen al wel gebruikt, altijd mooi onder een bikini, maar wel blij mee hier. Na wat baantjes trekken en weer opdrogen, hup de portiek weer in en walla, klaar om verder te reizen, via steile rotsten en kronkelwegen door de bergen naar Maiori en Minori, met mooie uitzichten over zee en mooie groene bergen, slingerden we zo naar Ravello, waar onze tweede B&B zal zijn Nou, we hadden een omschrijving, maar ook hier viel het niet mee om er te komen, via een trap stond er in de mail. Tja, er waren meerdere trappen. Alles goed gekomen, 150 treden naar beneden dit x, maar ja, die moet je natuurlijk ook regelmatig weer omhoog, kwamen we bij Giardino dei Limoni, in een citroentuin. Schitterend uitzicht over de Amalfikust vanaf ons balkon. Alleen de eigenaar, wat een dooie lul. En vers ontbijt zit er hier ook niet in, de (koel)kast ligt vol met papjes, houdbare melk, knakworsten, mac Donalds kaas, verpakte cakejes, chocolade koekjes, koffie (met zo’n koffiepot die wij niet snappen) en thee. Dat wordt genieten morgenochtend. Eerste indruk, een 7,5. De eerste avond lekker op ons balkon doorgebracht, uitzicht over de lichtjes van de stad en koffie zetten is ook redelijk gelukt. Alles zal goedkomen.

Woensdag 8 juli, het was een onstuimige nacht. De airco stond zacht en op 26 graden (toch niet echt koud), maar blijkbaar wel precies op mij. Ik werd een paar x wakker van de kou, dat ik dacht, het is vast zo ochtend, laat maar. Toen ik echt bijna sokken aan moest in bed, ging ik toch eens op de tast kijken naar de tijd, 2.15 uur, nou inderdaad, bijna ochtend, we liggen net. Uit dat ding. Volgehouden tot half 7, pff, warm, aan dat ding. Toestanden. Uurtje of 9, blijft een mooie tijd om wakker te worden, ook nu we zelf voor het ontbijt moeten zorgen. Wat blijkt, koelkast stuk. Even gemeld aan de vrouw des huizes in ons beste Italiaans, gaat het regelen. Klein nadeel van zelf ontbijt verzorgen, er moet ook af gewassen worden. Rond kwart voor 11 reden we richting Amalfi, de stad ontdekken, beginnend met een bakkie op het plein. En daar ging het al mis, als je zegt plein en terras, dan moeten de alarmbellen al gaan rinkelen in een toeristenregio, ketjing 19 euro voor 2 cappuccino en 2 croissants. Ja, het is hier best toeristisch. Het smaakte overigens heerlijk, dus vooral doorgaan. Bij de toeristen info gevraagd hoe we bij Valle delle Ferriere kwamen, een mooie wandeling (stond op internet) vanuit Amalfi, vandaag is het wat bewolkt, dus tijd voor beweging. Eerst die 150 treden van de B&B naar de weg, deze inderdaad schitterende wandeling, waren ok nog 1600 treden en stukken voor het betere klim en klauterwerk. Zo’n anderhalf omhoog, door citroen boomgaarden, maar toen kwamen we echt bij een mooie waterval uit. Midden in het groen, stukken echt waterval en stromingen vanaf steile wanden, waarop planten groeiden, schitterend groen, niet te omschrijven, fantastische natuur. Het heeft heel wat zweet druppeltjes gekost, maar meer dan waard. De weg terug was aanzienlijk minder zwaar, maar treden blijven treden. Tegen het eind was er een bio “café”, wij dachten, citroenen, doe maar een ijskoude Limoncello, dat hebben we verdiend. Dat is blijkbaar niet bio, werd een citroen sluss ijssapje, ook lekker fris. Hapje gegeten in de stad, ver weg van “het plein” en toen op ons gemak terug, best vermoeiend allemaal. Komen we terug in onze eigen citroentuin, blijken we toch van kamer te moeten wisselen, koelkast overleden en 3 dagen zonder, is geen optie voor ons. We hadden alle twee minder dan 15 kilo bij ons, maar toch nog heel gedoe om te verhuizen van bed, zeker omdat we hier ook het breakfast mee moeten verhuizen, maar dan zitten we er ook gelijk weer “warmpjes” bij. Ben benieuwd waar deze airco heen blaast. ’s Avonds zelf (Ruud) gekookt en wat maak je dan, juist, pasta!

Donderdag 9 juli hadden we weer een DVRAD ingepland. Na het ontbijt eerst een leuk terrasje zoeken voor een cappuccino, in een dorpje in de bergen en gelijk kijken of we ergens naar het strand konden. Dat bakkie is gelukt, dat strand is “gewoon” in Amalfi geworden. Lekker dagje niks doen en daarna terrasje pakken voor drankje en hapje. We bestellen een koud voorafje en pizza als hoofdgerecht, komt alles tegelijk. Dus eerst pizza gegeten, anders wordt die koud en het voorafje werd een achterafje, beetje jammer, toen hoefde ik geen toetje meer. Als je hier op je gemakkie wilt eten, moet je per gang bestellen, als het op is, ga je nog eens kijken. Maar goed, toen “thuis” maar een koude Limoncello genoten, toet zat.

Vrijdag 10 juli zijn we, na het ontbijt, lopend naar het centrum van Ravello vertrokken, geen idee hoe we er komen moesten, maar volgens “onze Dooie Lul” een kwartier lopen. Uiteraard bleek dit 20 minuten trap op lopen te zijn. Gelukkig waren we al zo wakker dat we een flesje water bij ons hadden, want ik verloor het weer aan alle kanten. Eenmaal boven bleek het echt een heel leuk stadje te zijn met van die smalle winkelstraatjes en ja hoor, een plein met terrasjes, met schitterend uitzicht over de bergen, Ketjing… De vakantiestemming zit er zo in dat we lekker op dat pleintje neergestreken zijn, voor een cappuccino. No no no, no electronica, only ice coffee, nou, nee bedankt. Oepsy, zaten we toch om half 12 al aan een aperol spritzz. Sorry mam, nog geen 12 uur geweest, maar de omstandigheden waren “gunstig”. Ktjing, alleen weer een soort schrikken bij het afrekenen, tja dat uitzicht he. Nog wat rond gelopen en toen naar beneden, de treden weer aangevangen. In de middag nog even de zee ingedoken om de zweetjes af te spoelen. Laatste avond op ons balkon, met uitzicht over Maiori en Minori, morgen pakken we ons boeltje weer bij elkaar en slepen we alles die 150 treden weer op om naar B&B3 te gaan, in Positano. Op naar een volgend avontuur!