Zaterdag 6 december waren we rond 9.15 uur weer op pad. En wat voor pad. Van Apollo Bay naar Warnambool, zo’n 215 kilometer en dat moesten we halen vandaag. Eerst hebben we een binnendoor weggetje gepakt en wat schetste onze verbazing, daar hebben we wallaby’s langs de kant van de weg gezien en huphup sprong er een over de weg. Hoe grappig? We reden over een weg met schitterende overhangende oude bomen, of je door zo’n sprookje rijdt wat bij donker een eng verhaal wordt. Gelukkig waren wij er bij daglicht. En opeens zagen we ook weer zo’n guitige koala laag in een boom zitten. Onderweg zagen we er al een aantal, maar deze was op ooghoogte, dus fotostop momentje. Na een bakkie onderweg, ergens binnen, waar het nog kouder was dan buiten, verder gereden naar de 12 apostelen. Er staat vandaag heel veel wind en is bewolkt, jammer voor de foto’s, maar wel gaaf gezicht met het zeewater. 12 apostelen zijn kalkstenen rotsformaties in zee, ontstaan door de natuur zelf. Met het geweld met het zeewater samen, schitterend om te zien. Verschillende stops gedaan om ze te bewonderen. Meer dan waard. Uiteindelijk uitgekomen bij Warnambool, waar we onze eigen staplek hebben gecreëerd aan zee. Tijd voor een biertje en daarna een korte strandwandeling, nog niet veel bewogen vandaag! ’s Avonds op bed in de camper ff lezen met vanuit het raam uitzicht op zee. Dit is echt wel een eerste klas (wilde) campingplek.

Zondag 7 december waren we al vroeg uit de veren. Om 8 uur hadden we zelfs al boodschappen gedaan. We wilden vandaag toch die “verloren dag” deels inhalen. We verlaten de Great Ocean Road om een stukje het binnenland in te gaan naar “The Grampians National Park”. Totaal weer zo’n 215 kilometer gereden vandaag, maar ook nog zo’n 10 km gewandeld of zal ik zeggen geklommen en geklauterd. Onderweg van die echt Australische vergezichten, weilanden met verdord gras en een weg die maar door bleef gaan, na iedere heuvel kwam er weer een heuvel in zicht. Onderweg ook nog emoes gezien en daar huppelde dan weer een kangoeroe achter, zo geinig. Bij Halls Gap, onze eindbestemming, begonnen met een klim naar the Pinnacle. Dit was eerst ruim 2 km omhoog, maar niet over een weggetje, nee over rotsen, door spelonken, klimmen en klauteren over zwart gekleurde rotsen. Geweldig mooie uitzichten onderweg over het national Park. Het punt bovenaan was adembenemend. Bergen, bomen, water, hoe ver je ook keek, natuur. Zeker de klim waard. Nu was het een keer andersom, als je eerst naar boven bent gegaan komt de afdeling nog. In dit geval wel erg opletten waar je je voeten zette. Tijdens de afdeling ook nog via the Grand Canyon gelopen, maar dat vond ik meer een stapel stenen in een “ravijn”. Niet heel boeiend. Onderweg nog even een picknick lunch gedaan (altijd eten en drinken meenemen). Iets voor tweeën hadden we dit “klusje geklaard” Gelijk door naar de MacKenzie Falls, die een kleine km trappetjes af was, met in je achterhoofd, dit moet ik ook weer omhoog, met tocht al “zware benen” van vanochtend. Maar ook dit was geweldig. Weer die zwarte rotspartijen, waar dan dat water met geweld vanaf valt, waardoor het wit ziet, dat het extra afsteekt tegen die zwarte achtergrond. Even van genoten, maar toen toch de moed verzameld en weer up stairs gegaan. Als laatste nog naar een uitzichtpunt waar je door de bomen het bos niet meer zag, overal bomen, zover je kijken kon. Terug over de weg zag je duidelijk dat hier weleens brand geweest was, zwart geblakerde boomstammen, waar dan toch weer nieuw leven in komt, mooi om te zien, wederom oud met nieuw. Daarna een camping gezocht, tijd voor een lekkere warme douche (met muziek van de Dijk, mag het licht uit, op de achtergrond?), na deze toch wel weer koude dag, vol zweetjes van de inspanning. Maar eenmaal gesetteld brak de zon door. Even een rondje lopen over de campground, barst van de kangoeroes, hup hup, super leuk, maar nadeel, overal in het gras kangoeroe stront, kleinigheidje hou je. Ook veel kaketoes, die mochten gevoerd worden, top bijt er zo’n brutaaltje in mn vinger. Dat is nog best pijnlijk. Al met al weer een enerverende dag. Ga je ‘s avonds je tonden poetsen, sta je oog in oog met een kangoeroe haha, wie gaat nou voor wie aan de kant?

Maandag 8 december stond er een lange reisdag op het programma. Rond 9.15 uur vertrokken en rond 17.30 uur gestopt, totaal 460 km. We hebben the Grampions weer verlaten. En zijn via Mt Gambier naar Coorang National Park gereden. Uiteraard met onderweg een bakkie op een terras, ja, de lucht wordt steeds blauwer en de temp. Hoger. Bij Mt Gambier naar the blue lake geweest. Een krater met daarin een meer, die van nov. Tot mrt. Blauw water heeft. Nu was het een soort kobalt blauw, heel mooi om te zien, maar een paar dagen in nov. Is het water echt turquoise blauw, hoe bijzonder. Na deze stop vooral veel kilometers gemaakt over de ellelange wegen, waar in de verte geen eind aan leek te komen, uitzichten heel wijds en de weg in de verte een soort nat, van de warmte, af en toe een tegenligger. Als in een film, waar wij nu zelf in rijden. Ook de “grens” over gestoken van Victoria naar South Australia, geinig, opeens is het een half uur vroeger. Hier kun je gewoon binnen een half uur 2x oud en nieuw vieren en onze dag is een half uur langer. Komt goed uit op deze reisdag. Rond half 6 waren we er echt wel klaar mee, de lucht strak blauw, tijd om naar buiten te gaan. We zijn inmiddels aan het begin van Coorang National Park, en hebben een parking langs de weg opgezocht. Hup, neerzetten die camper, tafeltje, stoeltjes, bier en chips, naar buiten. Geïnstalleerd in de zon uit de wind. Camper in de rug, uitzicht op de bomen. Zit je daar, midden in een national park in de zon, in je stoeltje te hangen en besef je hoe fijn je het hebt, top. Lekker samen gekookt. Ik als keukenprinses was van de gebakken aardappeltjes en ja hoor, het brandalarm ging af. Maar lekker dat het was haha. De sla die over was, tussen de bomen gegooid en ja hoor, terwijl ik in het emmertje stond af te wassen, kwam er een vos smikkelen en stond Ruud verdekt opgesteld voor de vos, om foto’s te maken. Wat een heerlijk uitzicht! ’s Avonds toen het donker was en wij nog buiten zaten met een bakkie, kwam vossie nog even “brutaal” buurten, we slapen echt weer (binnen), midden in de natuur.

Dinsdag 9 december na het ontbijt, lekker buiten in de zon, weggereden om om 9 uur al aan onze eerste activiteit van de dag te beginnen. Om bij Salt Lake (de naam zegt het al, zout meer) een birdwatch wandeling te doen van zo’n 1,5 uur. Alleen het uitzicht was al fantastisch, over een meer en een witte vlakte van het opgedroogde zoute meer. Ondanks het nog vroege tijdstip brand de zon al goed. Dus met ons, zijn ook de steekvliegen al wakker en behoorlijk aanwezig. Verder lopen er miljarden mieren met ons mee, die ons niet dulden en regelmatig hun tandjes gebruiken. Mag de pret niet drukken. Verschillende vogels gespot en een wallaby die in het meer stond te drinken, een slang schoot net voor onze voeten weg en verschillende Freek in Australië (slangen met pootjes, die we op tv bij Freek zagen, maar niet meer weten hoe ze heten, nu gedoopt tot Freeks) gezien. Al met al een mooie tocht door ongerepte natuur. Doorgereden naar Jacks point om pelikanen te zien, nou stuk of 6 in de lucht, maar verder waren ze ook op vakantie, denk ik. Maar niet voor niets deze trippel gemaakt op het strand was ook nog een slang aan het wandelen, die we nu wel even konden bewonderen. Hierna doorgereden en Coorong National Park weer verlaten, om bij het eerste dorpje een bakkie te doen en wat boodschappen. Na onderweg nog even een picknick lunch te houden, doorgereden naar Adelaide om daar bij het centrum een camping te zoeken. Met een perfecte navigatie van mijn persoontje, reed Ruud zo de camping op, die helaas vol bleek te zijn. Shit, nu even goed kaartlezen, maar toch rond 16.00 uur hadden we een plekje bemachtigd op optie 2, na 260 km toeren, vandaag. Camper parkeren, stoeltjes, tafeltje, biertjes, chips, tijd voor ons “dagelijks” ritueel. Hier blijven we 2 nachten, tijd om te chillen!! Waarna we door zullen gaan naar Kangaroo Island!!