Donderdag 22 februari, best geslapen, de stroom was aangebleven vannacht, geen gekke beesten gehoord. Deze ochtend bushwalk met bushman en 2 masai. Tja, wat zal ik er van zeggen. Als bushman verteld dat hij met as ingesmeerd is, zodat de beesten hem niet ruiken, als hij gaat jagen, vind ik dat wel interessant. Maar, als hij over de genezende werking van planten gaat praten, die bij ons niet voorkomen, ben je me snel kwijt. Aan het eind van de walk werd er nog een vuurtje gemaakt van olifantenpoep, wat ook nog gerookt kon worden en toen was het mooi geweest. Het is best lekker zwembadweer, laat bushman zich ook maar ff gaan afspoelen. Nog paar uurtjes zwembad, lunchen en daarna inpakken. Terug naar Zanzibar. Eerst nog wat troubles met de barrekening, ze schrijven hier met een vork. Maar goed dat we vroeg begonnen zijn met afrekenen, je zult je vliegtuig missen. Om 15.00 uur de jeep in, ons vliegruig zal 15.30 uur vertrekken. Helaas was hij toen nog niet geland en om 16.00 uur ook nog niet. Nee, over een kwartier is hij er. Ok, dat klopte aardig. Niets moeilijk gedoe met inchecken, de chauffeur had een lijst, zeg ff wie je bent, check, instappen. Dit x zaten we vol, 12 personen gingen mee naar Zanzibar, maar daar waren we de enige die naar Paradise Beach gingen, privé transfer. Deze kant van het eiland lijkt “rijker / netter”, meer stenen huisjes, veel plantages, weer mooi om te zien allemaal. Zo’n 3 kwartier later waren we er. Stukje groter dan Reef & Beach, weer kamer met uitzicht op zee / Jetty bar. Alles neer gegooid, eerst naar de poolbar. Ff bijkomen, douchen en alweer tijd voor het diner. Na 1 hap wisten we het, dit smaakt beter dan aan “de overkant”. Heerlijk gegeten en nagetafeld met een jammie jammie op ons terras. We houden het hier wel 4 nachten vol.

Vrijdag 23 februari, prima geslapen, wel weer ff wennen aan het airco geluid, rond 8 uur wakker. Dit was een echte DVRAD. Ontbijt, liggen op een strandbedje bij zee, koffie in de jettybar, liggen, lunchen, liggen, biertje, liggen enz. tot uurtje of half 7, daarna zitten, voor de afwisseling, met een moijito. ’s Avonds weekend ingeluid met een potje pesten in de jettybar. Prima dag!

Zaterdag 24 februari was eigenlijk een beetje identiek als gisteren. We hadden dezelfde ligbedjes, hetzelfde tafeltje waar we aan aten en gingen ’s morgens koffie drinken, op de jettybar. Dat terwijl die koffie niet eens lekker was. Maar, een beetje ritme is goed. Verschil was, we hebben vanochtend nog gezwommen in het, heerlijke, zwembad en zijn vanavond, voor het eten, al een borrel wezen drinken in de jettybar, genoten van de zonsondergang en de (harde) muziek van de locals. Wat een heerlijkheid, samen buiten kunnen leven met elkaar, zonder “gezeik”. Zet jij je muziek nu ff hard, zet ik die van ons toch ff uit.

Zondag 25 februari idem, niks meer en niks minder.

Maandag 26 februari, jeetje, we moeten in beweging komen. Aankleden ipv gelijk in je bikini schieten, ontbijten en daarna inpakken. Allememachies wat een lucht komt er van die stapel vuile kleding af, bushlucht. Alles even goed uitgeschut. Dat we geen verstekelingen mee nemen naar Nederland. Het lijkt toch altijd dat we terug veel meer zooi hebben dan heen, maar het kan ook dat dat komt omdat onze jassen (die hebben we nog ff echt niet nodig) en wandelschoenen in de koffer gaan. Check, klaar, voor de laatste x over de pier naar de jettybar, nog ff een bakkie, voordat we op transfer gaan naar Stonetown. Daar kwamen we rond half 12 aan. De taxi stopte op een parkeerplek, alles mee, door kronkel steegjes. Ik dacht, dit vinden we samen nooit meer terug. We kwamen uit bij een monumentaal pand, in het oude centrum van Stonetown, waar een masai het hek opende, naar een binnenplaatsje. Kleine nette kamer op de benedenverdieping. Alles neergegooid en toen begon de kruip door, sluipdoor route. De Masai liep een stukje met ons mee. Eerst ff pinnen, daarna samen verder. Leuke smalle straatjes met veelal toeristenwinkeltjes, waar uiteraard iedereen hetzelfde probeert te verkopen en vraagt of je komt kijken. Aardige mensen, als je nee dank je, zegt, blijven ze niet doorzeuren. Voelde me wel wat naakt in mn korte broek met shirtje. Hier voornamelijk moslims, met lange (zwarte) jurken. We kwamen uit in de haven, waar een kerel stond die riep, he your from Paradise Beach, you know me, from the reception. Nou, komt me in de veste verte niet bekend voor… Of we een excursie met hem wilde doen, hij had nl 2 banen. Paradise betaalde zo weinig. Nou nee jho, we lopen nog even wat. Hij bracht ons wel naar de rooftop van hotel Mare Mare, had ik over gelezen. Fooitje voor hem, bedankt. Ruud en ik kijken elkaar aan, ken jij hem? Nooit gezien. Toen zagen we dat we onze bandjes nog om hadden. Hij had gegokt, ach we hadden Mare Mare gevonden. Lekkere Safari op het dak met uitzicht op… tja, golfplaten daken. Het blijft Afrika. Ook even hapje gegeten en daarna nog wat straatjes onderzocht en op het strand gekeken. Het lijkt of je dan heel ver “van huis” bent, maar beetje logisch denken en je staat zo weer bij je hotel. Even bijkomen van alle belevenissen en dan door voor de zonsondergang, die konden we nog niet eerder in zee zien zakken. Mooi plekje gevonden bij de Travelersbar Zanzibar, (nog) in de zon, gelijk aan het strand. Biertje erbij, zakken maar met die bol. Het was een plaatjes, met Dhow (Zanzibarse zeilboot) op de voorgrond, oranje zon erachter, genieten. Daarna snel donker. Hier ook even hapje gegeten en toen, de weg zoeken in het donker. Toch anders. We vroegen het de bewaker van het Hilton, wisten dat we in de buurt waren, die was zelfs zo aardig om met ons mee te lopen. Geweldig toch. Heb me geen moment onveilig gevoeld in deze steegjes. Masai zat buiten, hek open en wij konden met onze net gescoorde cola, met een lekkere jammie jammie, in de tuin zitten, de rest van de avond. Heerlijk om gewoon 24 uur buiten te kunnen zijn. Hoewel, binnen, met de airco op 26 ook heerlijk is.

Dinsdag 27 februari goed geslapen. Hier midden in de stad, word je toch door andere dingen gewekt, dan in Paradise, keukengeluiden, goed bericht, ontbijt is in de maak. Maar ook timmeren en motoren en het ochtendgebed in de moskee. Rustig wakker worden en daarna op de buitenplaats ontbijten, onder de parasol. De zon is nl ook al ontwaakt. Deze ochtend stond in het teken van de foodmarket. We moesten wel ff zoeken, om door al die steegjes er te komen, maar verderop konden we op de geur afgaan. Wat een ranzige lucht hangt hier. Maar dan ben je ook ergens. Zag weinig toeristen, uit respect dus toch maar even een sarong om mn schouders geslagen, het is tenslotte ook hartstikke koud hier. Even overal doorheen gelopen van kruiden tot vleesmarkt, grote stukken vlees die aan haken hangen, lekker hoor, met gratis vlieg erbij. En natuurlijk de vismarkt. Het blijft mooi om te zien hoe de handel hier bedreven wordt. Maar, beter voor ons om hier niets te eten. Op de terugweg een cappuccino met uitzicht over zee, met een windje, onder een grote boom. Genieten. Even omkleden bij ons hotel. Nog even een uurtje zee meepikken. Was te heet om op het strand te liggen, maar de zee was heerlijk. Hield de spullen goed in de gaten, het leek vloed te worden. Net toen ik bezig was alles wat weg te trekken, bij zee vandaan, bleek de ferry langs te komen en hadden we een mini tsunami. Ik dacht eerst nog wtf, hoe kan die vloed nou zo snel opkomen, kon de belangrijke dingen nog net op tijd pakken. Maar, Ruud zn slippers dreven al weg, handdoeken zeiknat, vol zand, door de golfslag van de ferry, haha, wat een toestand. Tja, daar sta je dan, en nu? Nog maar even de zee in om alles ff uit te spoelen, maar niet te lang. Worden we de laatste middag nog ff kreeftrood, beter van niet. Terug naar het hotel, alles ff buiten drogen, de halve binnenplaats hing vol met onze natte zooi, wij ff opfrissen, mooie dag. ’s Avonds weer genieten van de zonsondergang bij Travelerscafe aan zee, komt er gewoon nog even, in de verte, een school Walvissen langs zwemmen. Helaas geen starten boven water, maar wel veel ruggen, check! Nog hapje eten en toen terug wandelen naar ons hotel. Afscheid van vriendelijk Stonetown. Wij op de binnenplaats nog een jammie jammie, voordat we echt moesten gaan inpakken en aankleden voor de terugreis. Nog uurtje over om buiten te zitten. Zit de voordeur al dicht en trek ik hem, als we buiten staan ook dicht, maar die kan vanaf buiten niet open, k.t, waar is Mozes (de Masai), nergens te vinden. Roepen, op de deur kloppen. Dan komt er een local vragen over de muur heen, of alles goed is? Hij klimt over de muur, lekker inbraakbestendig en roept ook. Shit, lekker dan, komt de taxi zo, staat onze bagage, wel lekker veilig, nog binnen. Opeens, uit een donker hoekje, gewoon op de binnenplaats, ontwaakt Mozes. Tja, je ziet hem inderdaad niet in het donker, alleen zn rode jurk. Gelukkig, local weer uitgelaten, deur open, rust wedergekeerd. 23.00 uur worden we opgehaald. Weer ff kruip door, sluip door, naar de parkeerplaats en binnen een half uur staan we op Zanzibar Airport. Wat denk je? Vliegveld nog niet open, om 12 uur pas. Haha… of we maar ff buiten willen wachten. Nou is dat qua weer geen probleem, maar, waarom zijn we dan al hier? Eenmaal 12 uur gaat “het feest” beginnen. Het was bloed verziekend heet binnen, zweet gutste uit iedere porie en het duurde mega lang. Onze koffer op de enorme analoge weegschaal en daarna op een bagage karretje, verder naar het vliegtuig. Prima vlucht, alleen op schiphol problemen met de bagage. Lag aan Schiphol, niet aan KLM, maar die mochten het natuurlijk wel oplossen met hun klanten. Wat worden mensen dan “beesten” zeg, als het even niet mee zit. Wij hadden uiteindelijk na anderhalf uur beide koffers en konden zo de trein in. Enige “dingetje” was nog de Peugeot, die bij het station in Bodegraven op ons stond te wachten. Die deed het ff niet meer, die had het iets te koud gehad. Nou, we gaan hem proberen aan te duwen, lees; Ruud duwt en ik geef gas, als hij het zegt. Na 2x, beng…. Pruttel pruttel, we kunnen naar huis. Wel zo lekker, het voelt hier toch iets wat koud, van + 32 naar – 6 ofzo… tja!

Het was weer een fantastische belevenis allemaal… een mooie “studiereis”.

Hakuna Matata!