Woensdagmiddag 14 februari, jaaah, brooddoosjes zijn leeg. Vandaag lunchen we thuis en daarna inpakken. Je kunt het “stomste” stukje van op vakantie gaan, maar vast gehad hebben. Let’s go and see the world.
Donderdag 15 februari loopt om 7.30 uur de wekker af. We hebben om 8.30 uur afgesproken met, de beste stewardess die we ons kunnen wensen, Marleen, bij het station in Bodegraven. Laten we onze auto daar staan, voor de terugweg. Nu kunnen we verder met Marleen meerijden naar Schiphol. Druk op de weg, maar nog ruim op tijd, na alle controles, voor een bakkie bij Starbucks, daar begint een vakantie toch pas echt. Opeens bedachten we ons nog iets, wat eigenlijk bij iedere vakantie via Schiphol hoort, we moeten nog jammie jammie halen, voor de zwoele zomeravonden, check! Door naar de gate. Helaas vertrokken we een half uur te laat, maar goede bericht, Marleen was wel “onze stewardess, in de wijk. Ze heeft haar best gedaan om ons met zn tweetjes o 3 stoelen te zetten, maar de man die naast ons zat was niet zomaar over te halen, voor een andere plek. Uiteindelijk toch gelukt. Heerlijk, ruimte en kunnen gaan staan, als je dat ff wilt, ik hou ervan. Wat zijn we weer verwend deze vlucht, met allerlei extra’s, gezellige praatjes en zelfs een picknickzakje voor tijdens de tussenstop op Nairobi. Die 7,5 uur vliegen zijn om “gevlogen”. Afscheid genomen van Marleen, die mocht in Kenia blijven, wij dik 2 uur wachten en daarna door met Kenya Airways, the pride of Africa, voor een vlucht van nog een uur, naar Zanzibar. We moesten nog wel door de handbagage check, tja, of je je er nou veilig door gaat voelen? Fles jammie jammie hoefde ze niet te zien, zeker taks free? Je hebt wel 2 kleine flesjes water, die moeten eruit, ok. Die andere 2 en de 2 blikjes cola, uit ons picknickpakket, waren dan weer blijkbaar geen probleem. Dat geeft de burger moed. Lekker consequent. We vlogen nog een uur door naar Zanzibar, waar we rond 1 uur ’s nachts lande (lokale tijd, 2 uur tijdsverschil). Gelukkig kregen we nog wat te eten aan boord, daar waren we om die tijd wel aan toe. Om hier het land in te komen wordt je nog wel even goed “bekeken”. Visum hadden we al geregeld, maar gezicht en vingerafdrukken horde er nog bij. Nu afwachten of onze bagage ook meegekomen is, tot Zanzibar. Niks wachten tot de band gaat lopen. De mannen brengen hier de koffers gewoon 1 voor 1 handmatig naar binnen. We konden net onder het gordijntje door kijken en zagen za al staan, mooi. Toen dor naar, zal er iemand zijn om ons op te halen? Veel “mannetjes” met bordjes en ja hoor, Reef & Beach stond er ook bij, privé transfer. Het was nog net zo lang rijden naar ons resort, als het vliegen van Kenia naar Zanzibar en nee, ze doen hier niet aan straatverlichting. Alles soepel verlopen en we kwamen uit in een mooi paradijsje, zagen we zelfs in het donker. Alles was al dicht om half 3, geen nachtbrakers hier. We hebben een strandhuisje met een hemelbed, met klamboe. Toch lastig al die lappen stof om je bed. Eerst een gevecht om de ingang te vinden, maar ook als je eenmaal ligt en je ziet dat je water en labello nog aan de andere kant staan, om nou iedere keer weer die uitgang te zoeken. Gelukkig is het bed breed genoeg, dat kan gewoon mee het bed in. Wekker zetten, nog even douchen en slapen, heerlijk…
Vrijdag 16 februari, voor de wekker wakker, van het zonnetje. Daar wordt ik graag door gewekt. Het uitzicht is felblauwe zee en het ontbijt, Afrikaans prima. Lekker met een fruitje en koppie thee in de tropische tuin. Dit gaat wel een paar dagen lukken zo. Bij ons strandhuisje zitten privé ligbedjes, nou, die hebben we goed gebruikt vandaag. We hebben “helemaal niets’ gedaan. Behalve dan eten en drinken, uiteraard. Dat eten is nog wel een “dingetje”, daar gaat “je bek” goed van in brand staan.
Zaterdag 17 februari bietje last van mn stomach, alles wat er voorzichtig in ging, kwam er vrij snel ook weer uit. Na het ontbijt snel terug gelopen naar het huisje, wat voel je je dan ongelukkig als de housekeeping bezig is je eigenlijk de pot vol wil kotsen. Beetje op mn strandbedje geslapen, dicht bij het huisje. De pot goed gezien vandaag. ’s Middags toen het weer vloed was, toch even de zee in gegaan. Zooooo, die is gewoon heet. Niks om af te koelen. Bizar, in de zon opdrogen was nog koeler. Beetje jammer, dat ik ook daar over de rand van de jetty hing. Het was niet mijn dag. Even bij de receptie pillen geschoord om de stop erop te zetten, goed spul. Terug op het bedje kwam er een “kudde” Red Columbus aapjes langs, super leuk. Wild gespot en we zijn nog niet eens in het wildpark. Zijn er nog maar zo’n 2000 van en komen alleen en Zanzibar voor en wij hebben ze gezien. Hoe verwend…..
Zondag 18 februari hadden we overstroming in de kamer, nee, niet van de regen, maar we hadden wat stekkers uitgetrokken om onze apparaten op te laden. Nu bleek dat we een koelkast hebben, hadden we geen idee van. Lekker handig, wel een keer goed ontdooit nu en wij gelijk goed wakker. Na het ontbijt een “wandeling” gemaakt over de Indische Oceaan. Bij Eb kun je heel ver lopen en zeedieren spotten. Wat verderop de duikbril gepakt, alle spullen aan een rechtopstaande stok gehangen en ff stukje zwemmen en het kraakheldere water. Om deze tijd is het water een stuk aangenamer dan in de middag. Na zo’n anderhalf uur waren we weer terug en was het 12 uur geweest, weer ouderwets aan de Serengeti (bier). Het gaat weer top met me. ’s Middags lekker relaxt op onze bedjes. Ik denk dat ze al beginnen te vormen naar ons lichaam, zoveel uur hebben we daarop doorgebracht deze 3 dagen. Morgenvroeg worden we opgehaald om naar Selous National Park te gaan, heel andere manier van relaxen.

Hakuna Matata!