Zondag 2 juli was het weer tijd om de koffer in te pakken, wat net aan lukte. 15 kilo samen en dan ook nog een fles Bacardi erin, was toch wat puzzelen. Maar dat kunnen we, alles mee, wat we wilde, met uitwijk naar de handbagage.

Maandag 3 juli konden we heerlijk rustig doen, we vliegen pas om half 5 ’s middags. Eerst nog bakkie thuis buiten in de tuin. Hoe lekker om vast in de stemming te komen. Met de trein van Bodegraven naar Schiphol, liep soepel. Gelijk bagage drop en controle, liep snel en soepel. Lunchtijd. Vaak zijn we hier achterlijk vroeg, nu is het een mooie tijd voor een broodje en een sappie, springbok rosé. Waar we de vorige vakantie mee geëindigd zijn, gaan we nu mee beginnen. Zelfs nog even tijdje op een terras buiten gezeten, wist niet eens dat dat kan op Schiphol. Niks mis mee, goed toeven, met uitzicht op de vliegtuigen (van KLM). Wij vliegen vandaag met Transavia. Alles verliep soepel en we hadden weer geluk, met zn tweetjes, 3 stoelen, lekker de ruimte, en op tijd vertrokken. We landen zelfs te vroeg in Catania, Sicilië. Maar die gewonnen tijd waren we snel weer kwijt bij het ophalen van de auto. We hadden nog geluk, het nummer stond op 11 en wij trokken 19, met een uur wachttijd. Best snel, 8 klanten in een uur helpen. Ik wil niet weten tot hoe laat die mensen met nummers achterin de 30 er gestaan hebben. Na wat zoeken vonden we ook onze auto voor deze week nog, een Citroën C1, best autootje. Ruud mocht rijden, ik zag geen hand voor ogen, het is hier om 21.00 uur al stik donker. Nog zo’n 5 kwartier tijden volgens onze Tommy en die heeft ons feilloos door bochtige bergweggetjes en dalen geleid. Uurtje of kwart over 10 waren we eindelijk bij onze Agriturismo, midden in de vallei, bij de Etna. Mama Maria en Alexandra waren blij dat we er waren, zeker ook omdat zij nog moesten werken tot wij naar onze kamer gingen. Heerlijke Italiaanse 3 gangen maaltijd op, fles rosé erbij en ja hoor, de eerste Limoncello is ook een feit. Geen idee hoe het er hier uitziet, veel te donker, maar alles smaakt prima. Rest zien we morgen wel. Rond half 12 weer om de auto gestapt, om naar ons “landhuis” gebracht te worden. Een huisje ergens midden tussen de plantages, slaapkamer, keuken, badkamer en terras buiten. Eerste indruk, prima. Nu eerst maar ff een tukkie. Geen last van auto’s denk, morgen, zo midden in nowere.

Dinsdag 4 juli liep om 9 uur de wekker af en konden we alles eens bij daglicht bekijken. Ook omdat we met de auto naar het ontbijt moeten. Schitterende groene omgeving, met uitzicht op de Etna en midden tussen de wijnvelden. Het ontbijt was prima, lekker buiten met de andere, vooral Nederlandse, gasten. Vandaag DVRAD, eest even boodschappen doen en na een cappuccino, net op tijd voor de Siësta (helemaal vergeten), lekker aan het zwembad genoten van deze dag. We redden ons hier de komende dagen wel. ’s Avonds weer uit gegeten bij mama Maria. Voordeel, je hoeft niet te kiezen wat je wilt, nadeel, je mag niet kiezen, wat je wilt. Behalve dan dat ik gezegd heb, geen vis te eten. Thuis nog een Baco met limoen uit eigen tuin. We voelen ons al helemaal thuis.

Woensdag 5 juli, tijd voor actie. Na het ontbijt vertrokken voor een rondrit rond de Etna. Eerst een stuk de weg terug, die we maandagavond in het donker reden. Best geinig, ergens al geweest zijn, maar geen idee hebben wat het uitzicht was. Nou, het was en is, fantastisch. Vanuit alle kanten zicht op de Etna, maar vanaf ons Agriturismo, vooral veel groen uitzicht. Maar, hoe dichter bij de Etna, hoe meer zwart lavasteen er lag, heel indrukwekkend. Dit is van 2001, helemaal niet zo lang geleden. We kwamen door dorpjes en slingerweggetjes. Uurtje of half 12 waren we wel aan een cappo toe, na 12en mag je daar blijkbaar, in Italië, niet meer om vragen (niet dat dat ons zal tegenhouden). Even lekker op een terras vol Italianen gezeten. Daar word je toch blij van. Bakkie koffie, zonnetje en alleen maar Italiaans om je heen, heerlijk. Uiteindelijk kwamen we uit bij de Etna, met veel mensen en bussen en nou ja, laat ze, wij doen onze sexy sandalen aan en gaan klimmen. Best beetje pittig met dat losse lavasteen. 1 stap omhoog, is ook weer stukje terug zakken. Maar, we hebben voor hetere vuren gestaan, gelukt om de lagere kraters te “bezoeken”. Terugweg was eigenlijk lastiger, zie het als afdalen in los grind, met open schoenen, check, geflikt, afvinken. We konden ook nog met de kabelbaan en een vrachtwagen naar de “echte” krater, maar om daar samen € 126,- voor af te tikken, is een bietje TE belachelijk. Daarboven zal het ook wel zwart zijn. Doorgereden naar Nicolosi, een skioord, best gek met deze tempraturen, voor een kleine lunch, met recht klein, ze waren zo’n beetje uitverkocht, en toen nog even naar de kust gereden. Al 2 dagen op een eiland en nog geen zee gezien. Mooi plekje voor morgen ontdekt. En toen hadden we bedacht vanavond vreemd te gaan, niet te eten bij mama Maria, maar ergens onderweg. We dachten aan Castiglione di Sicilia, niet ver van ons huis. Liggend op een steile rots met een middeleeuws stratenplan. Dat hebben we geweten. Heul heul heule smalle steile straatjes, geen idee waar in het dorp je je bevindt, vonden we een ja ja, Italiaan. We waren met ons kwart voor 6 natuurlijk veel te vroeg, maar met een drankje redden we het wel tot de keuken open gaat. We zijn er nou eenmaal en verder was alles redelijk uitgestorven daar, tja, wat wil je als de bewoners ook uit de middeleeuwen komen. Heerlijk gegeten en met Tom Tom dat stadje weer uitgekomen. Het was geen doen, met die straatjes. Denk ook dat we het zonder adres niet meer terug kunnen vinden. Bij het huisje de avond lekker buiten volbracht, met een Baco met verse limoen en een citroenkaars. Leuk setje op tafel. Heerlijke dag!

Donderdag 6 juli was weer een DVRAD. Schrok me rot van de wekker om 9 uur en na een relaxt ontbijt, zijn we in de auto gestopt naar het strand van Naxos. Toch naar “de grote stad” ipv waar we gisteren even waren. Wat een getob, alleen al om je auto kwijt te raken. Morgen we hier nou wel of niet staan? We denken van wel en hopen dat hij er ’s middags nog zal staan. Dan strandbedje, er waren er zat, maar het leek ook of ze bij hotels hoorden. We zien wel of er iemand komt innen of ons weg komt jagen. Voorlopig zitten we op een prima plek, de zon schijnt en we zitten aan zee. Dat we hier toch niet helemaal horen bleek eerst al uit het feit dat “de huisfotograaf” langs liep, foto’s van ons maakte en die konden we ’s avonds in de lobby komen bekijken, ok…. Daarna ging Ruud een cappuccino scoren en die mest betaald worden met “de hotel card”, eeeh, die hebben we niet. Nou ja, ze moeten blij zijn dat we hier zitten, meer dan de helft is nog vrij. Zijn we toch leuke vulling. En inderdaad, niemand is bij ons wezen innen. Wel zijn we uitgenodigd voor de show van vanavond, met aansluitend mojitoparty, heel verleidelijk, maar denk dat we maar naar ons eigen Bacopartijtje moeten gaan dan. Uurtje of 5 vertrokken, mede omdat ik vreselijk naar de wc moest. Welke strandtent kunnen we in. Auto stond er nog, spullen erin, maar lopend kwamen we echt niets tegen, wat al open was. Terug naar de auto, een volgend dorp, is geen optie. Wat kan een mens zich ongelukkig voelen, op zo’n moment. Verderop komen we een soort club tegen, waar mensen zaten. Ruud gaat een plekje voor de auto zoeken en ik loop, met een brede glimlach, met een zeer geïnteresseerd gezicht, het terras op, op zoek naar een tafeltje, zo lijkt het. Maar loop liniarecta door naar het toilet. Niemand die op met let; goddank. Zo ff lekker de pot vol gepoept in die club. Wat een opluchting. Totaal opgelucht en vast met rode wangen van geluk, loop ik het terras weer op, waar Ruud ook net aan komt lopen. Wat kun je je gelukkig voelen op zo’n moment. Nou, doe maar een lekker koud biertje, daar ben ik wel aan toe, oh doe ff gek, doe er een garlic bread bij, je moet tenslotte alles vieren. Later doorgereden naar een dorp halverwege onze berg, maar 19.00 uur was hier ook nog te vroeg om te eten. We zijn dus maar verkeerdom begonnen met ijs en een ijskoude Limoncello en hebben pizzapunten mee genomen. Lekker thuis aan de pizza en wijn, deze bijzondere dag overdenkend.

Vrijdag 7 juli was een soort drukke dag. Na het ontbijt in de auto gestapt naar Taormina, de toeristenplaats in deze buurt, net boven Naxos. Davide, de eigenaar van onze agriturismo, had beetje uitgelegd hoe we moesten rijden en we hadden inderdaad de kustroute gevonden. Ergens bij de kabelbaan je auto kwijtraken was een probleem. Uiteindelijk maar ergens neergezet en tot ons geluk, kwam er gelijk een bus naar de stad langs en die stopte nog ook, toen we zwaaiden. Taormina is druk, vol terrassen, maar duur, zoal gezegd toeristisch. We hebben lekker rondgestruind en zijn rond lunchtijd terecht gekomen op een heerlijke binnentuin voor een hapje / sapje. Het had wat weg van een sterrenrestaurant. Er lag bijna niets op je bord, maar toen je de rekening zag, dacht je, zo, ik heb veel gegeten. Maar goed, dan zat je ook wel in een binnentuin in Taormina. Terug ging de bus weer gelik, alleen stopte hij niet bij onze auto, dus hebben we vriendelijk geroepen, STOP, we want to go out. Nou, dat mocht. Best gelopen dus. Ff terug tuffen en toen, ondanks dat het al 15.00 uur was, siësta gehouden. Ff uurtje plat in de ligstoel en rond 16.00 uur weer vertrokken voor een Italiaanse proeverij. Ook nu maar weer goed dat we ’s middags in een “sterrenrestaurant” zaten, kon de proeverij, met verschillende kaas / worst / brood / wijn / olijven er gewoon nog bij. Lekkere gerechten van de streek en gelijk, wat uiteraard de bedoeling is, wat proviand ingeslagen om vanavond nog Brucceta’s te maken op onze huis bbq. Al met al een drukke, warme, maar leuke dag. En we hebben het ’s avonds gewoon ook nog geflikt, we hebben 2 cappuccino’s besteld bij Alexandera, en die keek helemaal niet vreemd op. Die is vast al gewend aan de vreemde gewoontes van die Hollanders.

Zaterdag 8 juli zijn we, na het ontbijt, vertrokken naar de Alcantara kloof. Met heel veel trappetjes naar beneden (ja, ja, die moeten we ook weer een x omhoog), kwamen we in een schitterende kloof, met een soort zwarte orgelpijpen stenen, als wanden, met daar tussen een ijskoud behoorlijk stromende rivier, waar we, met onze sexy sandalen, zo doorheen konden waden. Hier en daar wat dieper en goed opletten waar je gaat staan, niet wegglijden. Gelukkig waren we voor de grote drukte. Lekker kunnen genieten van de momenten door het water, maar ook klauterend over stenen en rotsen. Het water werd hoe heter de lucht werd, steeds aant4rekkerlijker om in te gaan zitten, maar met onze korte broeken aan, beter van niet, wetende dat we die trappen no op moesten. Genoten en toe het druk werd, lekker weer vertrokken voor een lunch in de schaduw bij ons huisje en daarna lekker middagje zwembad. Tukkie in de schaduw, we passen ons al lekker aan. ’s Avonds hadden we eindelijk de workshop Limoncello maken / wijnproeverij en diner. Wat een avond. Met de andere gasten die deze week aangekomen zijn gingen we aan de slag. We waren gewoon lekker goedkoop personeel om de citroenen te schillen. Heel dun, alleen het geel van de schil, daar ging een liter 95% alcohol bij en dat blijft een week staan. Wij gingen dus naar de keuken met dei van vorige week, liter water erbij, kilo suiker erbij, goed roeren, klaar. Nou, kind kan de was doen, stop en door. Wijnproeven, tja de wijn van dit huis hadden we gisteren ook, bij de proeverij gehad en vonden we naar Ammoniak ruiken / smaken, maar goed, andere omgeving, goed verhaal. Nee, nog steeds niet te zuipen. Door naar het diner met alle Nederlanders aan een lange tafel voor anti pasti, pasta en toetje en ja ja, onze Limoncello. Na een fles huiswijn, die iedereen inmiddels ook achter de kiezen had, smaakt alles. We vonden hem beetje zoet, mar ach, het was gezellig, dat is het belangrijkst.

Zondag 9 juli, geslapen tot om 9 uur de wekker ging, klaar voor de laatste dag op onze Agriturismo. Een DVRAD. Na het ontbijt even naar de winkel en nog even bij een kleine waterval gekeken, maar rond 11 uur zaten we toch echt aan het zwembad voor een dagje helemaal niets en dat is gelukt. ’s Avonds nog een maaltijd van mama Maria en gelijk alles afrekenen, nou, kregen we toch nog een Limoncello toe. Ff snel boel inpakken, hier is het niet te wegen, dus op hoop van zegen. Ondanks maar 15 kilo samen, toch nog “teveel” mee genomen. Alles verdeeld over koffer en handbagage. Vanochtend al ingecheckt, dus we hebben plek, op de terugvlucht.

Maandag 10 juli, voor de wekker wakker en zelfs al voor 10 uur naar het zwembad, belachelijk. Laatste uurtjes in de Italiaanse zon / schaduw. Nog even een sprong in het koele zwembad, heerlijk, tot we rond 12.15 uur moesten omkleden om naar het vliegveld te vertrekken. Afscheid genomen en 5 kwartier terug rijden. Auto inleveren ging soepel, even wat eten voordat we verder konden. Er stond een mega rij voor Amsterdam. Maar, wij hadden al ingecheckt, dus konden zo de rij voorbij lopen. Mmmm, koffer was 17,5 kilo, toch teveel “souvenirs” mee genomen, maar werd niet moeilijk over gedaan en door. Handbagage check, een klein minpuntje, de honing voor Ruud zijn moeder, had in de koffert gemoeten, is zo weg gemikt. Nou ja, gelukkig kwamen we wel goed door de drugstest en zaten we weer met zn tweeën op 3 stoelen. Als die honing dan het ergste is, wel een beetje dom. Zal nl ook nog bruchetta saus in de handbagage, maar ze hadden waarschijnlijk maar 1 potje gezien. Dei had ik beter kunnen geven, nu te laat. Laat de bruchetta’s thuis dan maar extra goed smaken. Boek onderweg uitgelezen, dus het gewone leven kan weer beginnen.

Conclusie van deze vakantie; I love Italy!